Σκέψεις πάνω από το Baffin Island Πετάμε πάνω από ένα πρωτόγνωρο αλπικό τοπίο. Αριστερά της Γροιλανδίας, το Baffin Island στη θάλασσα του Labrador. Tίποτα εδώ δεν μοιάζει με την Γροιλανδία. Από τα 34.000 πόδια, το μόνο που διακρίνεται είναι απέραντοι λόφοι χτυπημένης μαρέγκας, που διακόπτονται από τις γκρί λωρίδες που σχηματίζει το αυγό μόλις το αφήσεις λίγα λεπτά να ηρεμήσει από το χτυπητήρι. Τοπίο-κομμένη μαρέγκα, με έναν ήλιο κρόκο να την ζεσταίνει. Αναρωτιέμαι αν η πόλη του Labrador κατοικείται μόνο από την αγαπημένη ράτσα. Μπροστά μου ξεμουδιάζει μια λυγερή γυναίκα, που αν και ξυπόλητη, μπορεί και να ξεπερνάει σε ύψος το 1,80. Τα νεφρά μου επαναστατούν μετά από τόσες ώρες ταξίδι, εξαναγκάζοντάς με, να στείλω δείγματα των χημικά επεξεργασμένων κοπράνων μου σε αυτή την άγνωστη παγωμένη γη. Την ίδια στιγμή αισθάνομαι πως μέσα από την στενή οπή που εξαφανίζει με στριγκό ήχο και πεπιεσμένο αέρα οτιδήποτε πετάξεις στην λεκάνη του αεροπλάνου, ρισκάρεις την πιθανή αναρρόφηση της αφυδατωμένης φιγούρας σου, που σμικραίνει σαν ανυποψίαστο καρτουνάκι, και κυλάει όπως το λάδι στο χωνί, για να διαλυθεί ταυτόχρονα με την έκθεσή της στους -52ο Κελσίου που επικρατούν αυτή τη στιγμή εκτός αεροσκάφους. Αν ήταν η τέφρα μου, όλα αυτά θα αποκτούσαν συμβολική σημασία, κι ας διασκορπιζόταν όλη μου η ύπαρξη μέσα από το πάτημα ενός κουμπιού, που δίνει την εντολή σε μιά τυχαία χημική λεκάνη να αδειάσει το όποιο περιεχόμενό της στο χάος. Μπροστά μου αναβοσβήνει συνεχώς η ανάποδη μέτρηση της άφιξης στο άγνωστο: Time to destination : 4.55, Time to destination 4.54, Time to destination... Time to destiny ;

Πόσο κόκκινα ταξίδια βαδίζεις τις λευκές σου νύχτες;

"Oι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα έμπλεκαν ποτέ με την μονογαμία, αν δεν είχαν ακούσει να γίνεται λόγος γι αυτήν" "Κανένας δεν αποκτά την σχέση που του αξίζει. Για μερικούς ανθρώπους αυτό αποτελεί την αιτία μιας ατέρμονης δυσαρέσκειας, ενώ για άλλους είναι πηγή αστείρευτης επιθυμίας. Για άλλους πάλι, το πιό σημαντικό σε αυτή τη διαδικασία, είναι ότι βρήκαν κάτι που να μην τελειώνει ποτέ" "Τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν να ερωτευτούμε κάποιον, είναι αυτά που στο τέλος μας κάνουν έξαλλους μαζί του" Από το βιβλίο "Μονογαμία , του Ανταμ Φίλιπς, εκδόσεις Terzobooks.

Σκέψεις στον πηγαιμό για την Κύθνο "Νιώθω σαν ένα χωράφι έτοιμο να σκαφτεί από ένα αλέτρι που ξαφνικά ανακάλυψε μέσα του" "Μόνο όταν θα καταφέρεις να κατακτήσεις τον εγκέφαλο μιάς γυναίκας, θα σου δοθεί απόλυτα σωματικά και ψυχικά" "Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί, θα ήταν να πάψει να έχει ειρμό η σκέψη μου. Μπορεί όμως και να ρουφούσα τη ζωή με τις αισθήσεις. Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί για την ανθρωπότητα, θα ήταν η εφεύρεση μιας μηχανής ανάγνωσης της σκέψης, του τελευταίου πράγματος σε αυτή τη ζωή που παραμένει απόλυτα ελεύθερο"

Aυτό το Σαββατοκύριακο ας διαλογιστούμε όλοι πάνω στην τεράστια σημασία της μικρούλας λέξης ΟΧΙ στην ζωή και στην ουσιαστική συμβολή της στην ψυχική μας ισορροπία. Ας διαλογιστούμε επίσης πάνω στα απόλυτα όρια που πρέπει να θέτουμε στους άλλους όταν επιχειρούν να προσβάλουν την αξιοπρέπεια μας. Και να μην ξεχνάμε: Δεν φταίνε οι άλλοι για όσα μας κάνουν. Φταίμε εμείς που τους το επιτρέπουμε

Κι αν το νερό μοιάζει πια τόσο ήρεμο, το βότσαλο που κύλησε στη λίμνη εκείνη την Αποκριά δεν σταμάτησε στιγμή να της προκαλεί, τη γλυκιά ανατάραξη της πρώτης στιγμής, ομορφαίνοντας τις μέρες της με ένα χαμόγελο, και τις νύχτες της με ένα κράτημα του χεριού κάτω απ΄ τα σεντόνια, απαγορεύοντας στο πέρασμα του χρόνου να την αφήσει να ξεχάσει τη σημασία μιάς τόσο αρμονικής συνάντησης δυό σκιών που περιπλανιόντουσαν χαμένες με μιά μικρή φλόγα στο μέτωπο αόρατη από τους πολλούς σε μιά συγκέντρωση που ξεγελούσε τη μοναξιά τους με τη βοή της και τα χρώματα, μασκαρεμένες τους εαυτούς που ανοίγουν εύκολα τις αγκαλιές μέχρι που αναγνώρισαν, ο ένας στο μέτωπο του άλλου, το κρυφό τους σημάδι τη στιγμή που έμεναν μόνοι και σταμάτησε η μουσική και ξέβαψαν τα πρόσωπα και ξεντύθηκαν τις στολές που φορούσαν τόσα χρόνια και μοιράστηκαν το μεγαλείο του γυμνού εαυτού τους

Mόλις έφτασα. Αλλά γιατί είμαι εδώ πάλι;