Πέραμα Σαλαμίνα και πάλι Πέραμα

Σε άδειο χειμωνιάτικο ferry boat βραχύχρονου προορισμού επιβαίνοντας

Απαλλαγμένου κινδύνων ωκεανών σκοτεινών και προορισμών μακρινών εξωτικών ονείρων

Στης κρύας κουπαστής του καταστρώματος β το διαβρωμένο παγκάκι

Καθισμένη ανάμεσα σε ναύτες εξόδου που πιστή ονειρεύονται πάντα την προσμονή της αρραβωνιαστικιάς,

γυναίκα μόνη εγκυμονούσα

χωρίς ελπίδα για την ζωή που φέρει,

αφήνει τη μοναξιά της με τα γόνατα μισάνοιχτα από το βάρος,

να παρεισδύσει μέσα από βλέμματα σκοτεινά στης χειμωνιάτικης θάλασσας τη δίνη.

Εγώ,

ανάμεσα σε έναν ιερωμένο που αγωνίζεται με μετρημένα γλυκερά βλέμματα να πείσει για την θεϊκή του αφοσίωση καχύποπτους επιβάτες,

και μια μητέρα που την απόγνωσή της κρατά στο ένα χέρι και με το άλλο προσπαθεί να την πουλήσει σε χαρτομάντηλα αξίας «ότι προαιρείσθε»

σε άσκοπη ανάλαφρη μετεώριση αφήνομαι να επιδοθώ,

στου χρόνου της ζωής μου το ακαθόριστο ταξίδι

ζυγίζοντας προσεκτικά το πέταγμά μου πάνω απ΄ τα κύματα

πότε σε φορτωμένους πολλών βροχών ουρανούς

πότε σε ρεύματα επικίνδυνων ερώτων

μέχρι βουτώντας κάθετα να βυθιστώ

στο σίγουρο ψάρεμα της στερεοσκοπικής μου οφθαλμικής υπεροχής

αναδυόμενη με το έπαθλο της ουράς του σπαρταριστού θανάτου να εξέχει από το ράμφος μου.

Υστερα,

με επιδέξιες κινήσεις του ουρανίσκου

αμάσητες τις τελευταίες δονήσεις της ζωής μου καταπίνω

τη γλιστερή κατάβαση της στον Αδη των στομαχικών υγρών μου διασκεδάζοντας

πως γαργαλάει ευχάριστα τον οισοφάγο μου

Και αναρωτιέμαι,

πόση δειλία αλήθεια κρύβει,

να αποτολμώ πια μόνο μάχες με σίγουρες πάντα νίκες.

Πέραμα 8.11.2005 Sourlouloudi

ΥΣ : Η φωτο είναι φετεινή, από την Κύθνο

Η ενδοκειμενική αφήγηση της αστυνομικής μου ταυτότητας, καθώς το εγώ κάνει βόλτες έξω απ΄ αυτήν

Γιατί δεν έχω μάτια γαλανά; Μα με ρωτάτε έτσι απλά γιατί δεν μοιάζω του πατέρα μου; Ξέρετε όσα χρόνια τυραννήθηκα μ΄ αυτό; Εδώ δεν έχω γένος και σας πείραξε το χρώμα των ματιών μου;

Δεν είμαι εγώ σας λέω, κοιτάξτε τη φωτογραφία, εγώ ποτέ δεν χαμογέλασα τόσο γλυκά.

Οχι, δεν ήταν άνοιξη όταν γεννήθηκα, κι ας είχα για μητέρα ένα αγριολούλουδο και για πατέρα έναν άνεμο. Αλλωτε την θυμάμαι παπαρούνα, ντυμένη τις φακίδες και τα κόκκινα μαλλιά της. Αλλά μπορεί και νάταν χαμομήλι, γιατί καθώς την έπινα γλυκά αποκοιμιόμουν. Την είπαν όμως Μαργαρίτα, γιατί δεν έπαψε στιγμή να αναρωτιέται : την αγαπούσε τάχα o άνεμος ή μήπως όχι;

Οχι, δεν μένω πιά εκεί. Δεν είδατε την στέγη πως χορτάριασε, ούτε του κήπου μου την πόρτα που σκεβρώνει; Για την ακρίβεια κατοικώ όπου με πιάσει η νύχτα, έχω για καβούκι ένα παλιό αυτοκίνητο, φυλάω στο πορτ μπαγκαζ τα χειμωνιάτικα κι αλλάζω στα παρκάκια ανάλογα με τον καιρό και με τους ρόλους.

Οχι, δεν ξέρω τίνος είναι αυτός ο δείκτης. Ακούμπησα τόσες φορές που σκούριασαν τα αποτυπώματα. Καμιά δακτυλοσκόπηση και μέθοδος δεν θα μ΄ αποκαλύψει. Και τα λίγα που ξέχασα, προλάβαν και τα σβήσανε τα μοσχοσάπουνα φτηνών ξενοδοχείων.

Οχι, δεν είναι αυτή η υπογραφή μου. Εγώ υπογράφω μόνο με σταυρούς και χρώματα, κι άμα καμιά φορά γράψω με σύμβολα, το Καπα μου φέρνει σε ξεραμένη ελιά, το Δέλτα σε πιστό που ικετεύει, και ο Ομικρον σαν δίνη ορθάνοιχτη στο χάος.

Sourlouloudi 25.10.2003

Μήπως είσαι βασανιζόμενος κατ΄επιλογήν και αυτοβούλως;

Mε αφορμή τη γνωστή ιστορία με τον παιδεραστή και το κοριτσάκι στην Αυστρία, αναρωτιέμαι πόσοι είμαστε τελικά σε αυτόν τον πλανήτη οι πάσχοντες (περιστασιακά ή χρόνια) από Σύνδρομο της Στοκχόλμης; Πόσοι από μας δεν έχουμε νοιώσει κατά καιρούς θαυμασμό, ανάγκη να δικαιολογήσουμε τους βασανιστές μας, πένθος μετά την απώλειά τους από την ζωή μας, αγάπη και κυρίως (το θλιβερότερο όλων) έρωτα για ανθρώπους που μας κακοποιούν ψυχικά ή σωματικά ή μας απομονώνουν κοινωνικά στο όνομα μιας δήθεν παράφορης αγάπης προς εμάς; Πόσοι από μας δεν επιλέγουμε κατά σύστημα να συγχρωτιζόμαστε με επίδοξους πιθανούς βασανιστές μας, έχοντας την πεποίθηση ότι δεν μας αξίζει κάτι καλύτερο;