Το περιδέραιο

Θα το φορώ του χωρισμού το περιδέραιο

Κι ας μου το χάρισες μια μέρα πριν το αντίο

Κάτω από το μαύρο μου κασκόλ για να μην φαίνεται

Σαν τριαντάφυλλο κλεισμένο σε βιβλίο

Θα το φορώ του χωρισμού το περιδέραιο

Αφού αγάπης πράξη είναι ο χωρισμός

Κι ας μην θυμάμαι πως τις λένε αυτές τις πέτρες

Φτάνει με κόκκινο που ντύθηκε ο λαιμός

Θα το φορώ του χωρισμού το περιδέραιο

Σαν μια θηλιά από πολύτιμα πετράδια

Θα το φυλάω στο κουτί, το μαύρο ξύλινο

Αυτό που κρύβω κάτω από τα μαξιλάρια

Θα το κοιτάζω στον καθρέπτη και θα σκέφτομαι

Γιατί ένα το δάκρυ μες την μέση ξεχωρίζει?

Το είχες δει μάλλον την μέρα που το αγόραζες

Πως η ζωή σου απ΄ την δική μου πια χωρίζει

Στον αγαπημένο μου Κ.Π.

Iωαννα Κολλινιατη 29.12.2010

Νεα Ζωη Ασπροπύργου

Λεωφόρος ΝΑΤΟ

Να το, ποιό?

Χιλιάδες γλάροι στροβιλίζονται

Γύρω από τα μεγάλα φουγάρα της ανακύκλωσης

Στο αέναο ταξίδι της αναζήτησης άλλης μιας σάπιας κατάποσης

Άνθρωποι παλεύουν με τα πουλιά

Mε έπαθλο ξεραμένες πορτοκαλόφλουδες

Μουχλιασμένα καρβέλια

Σιροπιασμένες σταγόνες αναψυκτικών

Το βουνό πίσω ξερό

Για να πυρώνει ακόμα πιο πολύ το απομεσήμερο

Ένα σχολειο από conteiners μόλις άδειασε

«Είναι ψέματα πως η μόρφωση θα σας σώσει!

Παντα θα κουβαλάτε μέσα σας το άδικο!"

 

Ένα γυμνό παιδί στέκει μόνο ανάμεσα στα σκουπίδια

με κοιτάζει στα μάτια

Νιώθω γυμνότερη, φτωχότερη, υπεύθυνη

«Μια μέρα όλοι αυτοί θα μας σκοτώσουν

Και καλά θα μας κάνουν»

Ολες οι συμπαντικές αδικίες δικαιούνται να είναι αιμοσταγείς

Ιωάννα Κολλινιάτη 2009

Nεα Ζωη Ασπροπύργου

Γαμήλιο εμβατήριο

Τόσους μήνες τώρα η Ζωή και η Ανάπαυση της σε μιά σκληρή διαπραγμάτευση.

«Η Ανάπαυσή» μας είναι διαπραγματεύσιμη, όπως και η αναπνοή μας, και το να μπορούμε να κοιτάμε την απεραντοσύνη του ουρανού μέσα απ΄ τις σκιές των ψηλών κτιρίων

«Οne bedroom in Manhattan 2500$» έλεγε στο τραπέζι ο Ευριπίδης

«Ενα δωμάτιο στις εργατικές πολυκατοικίες στην Αγ. Πετρούπολη κοστίζει 20$», σκέφτομαι, «και βλέπει έναν τεράστιο ουρανό που για δύο μήνες το χρόνο δεν αφήνει τον ήλιο να δύσει»

Στα τρένα πουλάνε λεμόνια, παγωτά, τράπουλες και κατσαριδοκτόνα

Οι στρατιώτες πίνουν μπύρες για να μην κρυώνουν

Οταν περνάει ο έλεγχος εισιτηρίων βγαίνουν στην πλατφόρμα που συνδέει τα βαγόνια μεταξύ τους και καπνίζουν με μανία για να γλιτώσουν το πρόστιμο

«Για τη Μεγάλη Παρασκευή δύο κρατήσεις χωρίς επιστροφή!» λέω στον ταμία

«Να της κρατάς το χέρι στο ταξίδι, το τρένο είναι γεμάτο μεθυσμένους, μπορεί να φοβηθεί..»

«Μη Σε ξεγελάνε τα γαλάζια τους μάτια και τα ξανθά τους μαλλιά, Εσύ ξέρεις πως δεν είναι οι Αγγελοί Σου»

«Τι θες να σου φέρω απ΄ το ταξίδι μου γιαγιά;»

«Το χαμόγελο και ένα ζευγάρι αληθινά μάτια κοστίζουν όσο και μιά Ρώσικη ξύλινη κούκλα»

Όταν το σώμα δεν πουλιέται πια, οι γυναίκες πουλάνε κεντήματα και γλυκά του Πάσχα.

Το γλυκό του Πάσχα που μου πούλησαν ήταν μπαγιάτικο.

Πετάω τα κομμάτια του σ’ ένα σκυλί που κοιμάται μπροστά στα θερινά ανάκτορα των Τσάρων που ανακαινίζονται.

Οι οικοδόμοι με κοιτούν με περιφρόνηση και σταυροκοπιούνται.

Απ΄τον Τσεσμέ επιβιβάστηκε στο τρένο για την Αγ. Πετρούπολη, για να αφήσει την ψυχή της να ταξιδέψει πάνω στα μεγάλα κομμάτια πάγου που κατεβαίνουν απ΄ τις λίμνες του Βορρά τον Απρίλη, και σιωπηρά διασχίζουν τον Νέβα, για να χυθούν και να λιώσουν στη θάλασσα της Βαλτικής στο τέλος του Μάη.

Δεν υπάρχει γιορτινό τραπέζι, πρέπει να δειπνήσουμε στο εστιατόριο πριν την Λειτουργία, και τα εστιατόρια απόψε θα κλείσουν νωρίς.

«Pelmenis de viande d’ ours avec fois gras de canard et sauce de grenade» και κόκκινη σαν αίμα «Borsch» από πατζάρια για πρώτο

Τα χέρια ενός διάφανου πιανίστα και το δοξάρι ενός βιολιού που ορφάνεψε απ΄ την ορχήστρα του, βοηθούν χαρούμενα βαλς του Στραους να κατέβουν απ΄ το πατάρι στη μεγάλη σάλα.

Την ώρα της αναγγελίας του θανάτου οι μουσικοί ερμηνεύουν με έξοχη αυθάδεια το γαμήλιο εμβατήριο.

Ο Τσάρος Νικόλαος ο Β και η Αικατερίνη η δεύτερη κατεβαίνουν βιαστικά από τα κάδρα και ζεσταίνουν τη λύπη μου με τα γούνινα πανωφόρια τους

Πίνουμε όλοι μαζί ένα ποτήρι κόκκινο «Hermitage» στη μνήμη όλων όσων αναπαύονται τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής

 

Ο Βαγγέλης αρχίζει να πονάει, φοβάται μην κάνει Πάσχα σε Ρώσσικο νοσοκομείο, αρχίζει πάλι να μην επικοινωνεί, δεν τηλεφωνεί στη μητέρα του πριν την Ανάσταση για χρόνια πολλά
Ο Περικλής αναζητά στα επίμονα βλέμματα γύρω του  μια αγκαλιά για τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου

Ο Ευριπίδης μου ψιθυρίζει πως η ψυχή της θα είναι καλύτερα εκεί που πηγαίνει και μ΄ αγκαλιάζει
Εγώ φοβάμαι πως έχασα για πάντα το ταξίδι της μητρότητας, τη στιγμή που εκείνη χαμογελάει στη θέα δισέγγονων και εγγονών να γευματίζουν ψάρι στο άδειο σπίτι της.

Η Ανάσταση έγινε ταπεινά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και βεγγαλικά...

όλες οι γυναίκες φοράγανε μαντήλια,

 οι οικοδόμοι τις φόρμες με τις σκόνες και τις μπογιές,

οι νοικοκυρές τα καθημερινά τους

Αύριο θα πάμε στο Μουσείο

Ολες οι κηδείες θα γίνουν μαζί την Τρίτη του Πάσχα

Τις μέρες του Πάσχα δεν γίνονται κηδείες

Οι νεκροί του Πάσχα περιμένουν στοιχισμένοι στα ψυγεία τη σειρά για τη δική τους Ανάσταση.

Καλή Ανάσταση γιαγιά..

Αφιερωμένο στην γιαγια μου που έμελε να μάθω το θανατό της μια κρύα Μεγάλη Παρασκευή στην Aγία Πετρούπολη

Αγια Πετρούπολη

7.5.2003 

Ιωαννα  Κολλινιάτη

Eνα ταξίδι για δουλειά στην Κόρινθο

Ένα πεζό ταξίδι αυθημερόν

με όπερα στην διαπασών

Κι ας κάνεις στον «Γρηγόρη» την ίδια πάντα στάση

Φρέσκο κρουασάν, ζεστός καφές

Φορτηγατζήδες, μετανάστες, πωλητές

ίδιο είναι πάντα το κοινό στις Εθνικές

Ποιος θα προφτάσει;

Προκάτ  στα Μεγαρα πουλάνε εκκλησιές

Για γρήγορες μετάνοιες, και φασόν προσευχές

θανάτων σημαδούρες για τις άκρες της ασφάλτου

Που θα ξορκίζουν το άγγιγμά Του

Αφήστε με να ντεραπάρω στην στροφή

Μη μου θυμίζετε ποιος χάθηκε εκεί

Για μένα πέφτει αυτή η βροχή

Και την γουστάρω

Γκρίζος και γυάλινος ο Ισθμός

Και οι λιγοστοί τουρίστες κρεμασμένοι σαν τσαμπιά

Με τις κοπέλες αγκαλιά

φωτογραφίζονται στο χάος

Μοιάζει αριστούργημα να πέσω στο κενό

Θα αιωρούμαι σαν της χήνας το φτερό

Μα θέλει θάρρος

Και αυτή η κοπέλα στα διόδια προσπαθεί

Έχει υποχρέωση να είναι γελαστή

Ποια καλησπέρα να σου βγει με τόση ακινησία;

Ολοι να φεύγουνε κι αυτή να μένει εκεί

Στην Εθνική, και στην επίγεια Αχερουσία

Είναι νεκρή και δεν το ξέρει ούτε αυτή

Και εκεί που μοιάζει αδιέξοδη η οδός

Και προς τα πίσω πάλι πας αντί για μπρος

Μια πινακίδα γράφει «Προσοχή!

Πάρε το δρόμο που δεν λέει που οδηγεί

μια μέρα ίδια, είναι μια μέρα θλιβερή

η στασιμότητα σκοτώνει τη ζωή »

Ιωαννα Κολλινιατη ©

Κορινθος 07/10/2010

Αυτός θα ξέρει

Περπατάω στα εργαστήρια ενός ινστιτούτου Σου
Στο τέρμα του διαδρόμου έχουν βάλει το κρεβάτι μου
Γύρω μου σκελετοί κλεισμένοι σε τζαμένια ντουλάπια

Μια νοσοκόμα με ρωτάει αν θέλω να σνιφάρω
Της λέω "Φυγε, πρέπει να συναντήσω Αυτόν που ξέρεις"
Εκείνη λέει « σε θέλω τώρα, που ο γιατρός χειρουργεί ένα έντομο»

Στην επόμενη φαντασίωση δυο γυναίκες με σπασμένα αριστερά χέρια
Με ρωτάει η μία «Σε ξέρω από κάπου;» η άλλη καπνίζει
«Πρέπει να φύγω» της λέω, «πρέπει να συναντήσω Αυτόν που ξέρεις»

Δεν υπάρχει ηλεκτρικό, ούτε ήχοι, ούτε γιατρός, ούτε άλλοι ασθενείς
Αλλά κάποιος χειρουργεί πίσω από την πόρτα, κάποιος χειρουργεί
Και μια νοσοκόμα καταπίνει χάπια χρωματιστά δίπλα στο κρεβάτι μου

Μεσάνυχτα που μυρίζουν απώλεια στο εργαστήριο ενός ινστιτούτου Σου
Αν με έπαιρνε ο ύπνος θα ήταν μια λύση, περιμένω ακόμα
Πρέπει να συναντήσω Αυτόν που ξέρεις
Aυτός θα ξέρει για την ανάνηψη

Αφιερωμένο την Πόπη που σήμερα παραλίγο να πεθάνει
5.2.2009
ΙΚ Σουρλουλούδι

Αναχώρηση

Μια βαλίτσα στην σκάλα
Κι όλα μας τα μαζί
Βιαστικά διπλωμένα

Γυρισμένη η πλάτη
Δίπλα στο σκαλοπάτι
Τα μαλλιά μαζεμένα


Σαν χειρουργείο
Με τα μάτια ορθάνοιχτα
Κι άλλο αντίο
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα

Σαν διαρροή
Με κλεισμένο παράθυρο
Ότι αγαπώ
Θα με αφήνει ανάπηρο


Ενα μαύρο παλτό
Στο παλιό πορτ μαντο
Στην Ερμού το χες πάρει

Πόρτα, βήματα, πόρτα
Δεν θα σε σταματήσω
Θα χεις πια ξεπαρκάρει

Μένουν πίσω οι απόπειρες
Σ αγκαλιές μόνο πρόχειρες
Πάντα θα καταλήγω

Σαν αιώνιος αυτόχειρας
Που ποτέ δεν κατάφερα
Γι άλλα μέρη να φύγω

© Ι. K. Sourlouloudi 1.4.2008
(Γραμμένο για το σεμινάριο στιχουργικής του Μικρού Πολυτεχνείου)
Η φωτο ειναι του Στράτου Σαφιολέα

Παλιό καλοκαίρι

Διέκοπτε την ησυχία, τη μουσική, τη ρέμβη, τη νυχτερινή αύρα, το μισοσκόταδο,

Aκύρωνε τα σχέδια, τους προορισμούς των ταξιδιών, τα χρώματα, τα τοπία, τους πιθανούς εραστές...

Πως μπορεί να είναι τόσο παρεμβατική μιά απουσία;

Κι αυτή;

Υπήρξε τελικά ή ήταν όνειρο;

Μοιράστηκε την έντασή της σε μιά αφήγηση ή την φύλαξε για τον εαυτό του;

© Ι.Κ. Sourlouloudi

Ζαχάρω 12.8.2004

Σαγιονάρες
Στη σιωπή της κλεισμένη
Η μάνα δίπλα στο παράθυρο
Κι κόρη στο πάτωμα πεσμένη
Οσο ασαφές τόσο ξεκάθαρο

Το υπνοδωμάτιο, μες την εντέλεια
Κι όλα εκεί μέσα, πάντα σε τάξη
Μα όλου του κόσμου μαζί η συντέλεια
Στο πρόσωπό της έχει κουρνιάσει

Στο τραπεζάκι, παλιά κορνίζα
Oι δύο γονείς, στη μέση εκείνη
Χωρίς να θέλουνε, μάρτυρες γίνανε
Στο τελευταίο της ταξίδι

Στο ντουλάπι πλάι στο νιπτήρα
Με το πορτάκι το καθρεφτένιο
Μόνο στολίδι, το ξυραφάκι
Ακόμα υγρό και ματωμένο

Και στο πατάκι, πλάϊ στη μπανιέρα
Τις σαγιονάρες της, να τις αφήσουνε
Κι ας μη προλάβανε σ’ αυτού του κόσμου
Τις ομορφιές να την βαδίσουνε

© Ι.Κ. Sourlouloudi 2.4.2008

Ο Δάσκαλος γυρισε

Γύρισε πίσω από ταξίδι μεγάλο

Τον είδα και σκέφτηκα:



"Που περπάτησε;

Ποιόν αντίκρισε;

Που γονάτισε;

Τι αφουγκράστηκε;"



Γύρισε πίσω με γαλήνια την όψη

Τον είδα και ρώτησα:



"Τι στοχάστηκε;

που ξεκουράστηκε;

Που βυθίστηκε;

Τι συλλογίστηκε;"



Γύρισε πίσω με την Αύρα να φέγγει.

Τον κοίταξα και αναρωτήθηκα:



"Που πλανήθηκε;

Που κοιμήθηκε;

Που φωτίστηκε;

Που ξαναγεννήθηκε?"



Γύρισε πίσω και με κοίταξε ήσυχα

Ήρθε κοντά και μου ψιθύρισε:



"Μην παιδεύεσαι

Μην ξοδεύεσαι

Αφέσου και δεν θα χάσεις

Αφέσου και θα με φτάσεις"


© Ι.Κ. Sourlouloudi 2008

Aκαριαίο

Τράκαρα!

Για τα καλά.

Με τριαξονικό μεγάλο όχημα.

Από αυτά που είναι φτιαγμένα για μεγάλες αποστάσεις και δρόμους που λίγοι μπορούν να διανύσουν.

Πάνω έγραφε «Προσοχή, Μην αγγίζετε, Εύφλεκτα υλικά, Κίνδυνος μεγάλης έκρηξης, Πιθανές ζημιές ανυπολόγιστες».

Η φλόγα υψώθηκε στα ουράνια.

Μα το όχημά μου ήταν από φθαρμένη λαμαρίνα και δεν άντεξε.

Την ώρα που οι πυροσβέστες προσπάθησαν να σβήσουν την φωτιά, οι αντλίες έπαψαν να λειτουργούν.

«Ακαριαίος ο έρωτας» έγραψαν στην νεκροψία.

Και μου το χε πει ο ασφαλιστής μου: «Μικτή ασφάλεια; Ξεχάστε το!

Δεν ασφαλίζουμε μοντέλα του 60 πια....»

© Ι.Κ. Sourlouloudi 7.4.2004

Είχε χαθεί χρόνια πολλά. Δυστυχώς όχι στον Ερύμανθο.

Στη «ματαιότητα των συναναστροφών»

Κι όταν η καταιγίδα της αγάπης άρχισε να πέφτει

Κρύφτηκε κάτω απ’ το υπόστεγο

Και μόνο τα χέρια τόλμησε διστακτικά να τεντώσει

επιτρέποντας στη βροχή

να ραντίσει απαλά

μόνο τις άκρες των δακτύλων της

και αμέσως τα τράβηξε

και ξαφνιάστηκε σαν είδε που βάφτηκαν ασημόσκονη

Υστερα τα έφερε μπροστά στα μάτια

Και την ώρα που φωτίστηκε το πρόσωπό της

Έπαψε να έχει σώμα, όνομα

ηλικία και μνήμες

κι ένιωσε πως ήταν πάλι βρέφος που μάθαινε να συλλαβίζει

Και τότε

με ένα ανεπαίσθητο πετάρισμα των βλεφάρων

ευχαρίστησε το μάγο

που την άγγιξε με το ραβδί του

και την τίμησε με το μεγαλείο της Αγάπης του

και της Αποκάλυψης του πιο κρυφού εαυτού του

Sοurlouloudi

Στον αγαπημένο μου φίλο Γ.Μ. για την αγάπη με

την οποίαν με τίμησε και με τιμάει τόσα χρόνια

Sweet Hurricane

Περπατώ στην Βιοσφαιρα του Sian Ka' an, la ou le ciel est nait
Ακουμπώ στα χέρια του τυφώνα Dean κάθε κομμάτι από το παρελθόν
Στροβιλίζομαι υπέροχα αναμεσα σε ανέμους 150 mph
Kοχύλια κρέμονταν από τα δέντρα, κοράλια σέρνονταν στη λάσπη
Σε δευτερόλεπτα η άμμος γεμίζει γράμματα, αγκαλιές, δακτυλίδια, φιλιά, νεκρές υποσχέσεις
Ενας αγιοπελεκάνος με πιάνει στον αέρα και με κρύβει στο βαθύ του ράμφος
"Κοιμήσου" μου λέει, ""θα σε ταξιδέψω εκεί που ο ουρανός δεν τελείωνε ποτέ"

Sourlouloudi (Mexico Diciembre 2007)

Δούρειος Ιππος

Αλογο κούρσας αυτοεξόριστο

Περιπλανιέται εδώ και χρόνια στου νού του τις αβύσσους

Καμιά φορά αναβάτες του, του παρελθόντος του θυμίζουν

πως ήταν γεννημένο για δόξες πολλές και νίκες Ηράκλειες

Τα μάτια του τις πιό πολλές φορές απουσιάζουν

Κι όλο το μέσα του σαν ρούχο απ΄ την ανάποδη προβάλλει

Πότε σε θυμωμένα βλέμματα

Πότε σε βλέμματα θολά κοκκινισμένα

Πότε σε θλίψη

Και πότε σε χέρια διπλωμένης μπρός στο στήθος του εσωστρέφειας

Πίσω απ΄ το δρύινό του κέλυφος κανέναν δεν αφήνει να περάσει

κι ούτε τις νύχτες βρίσκει γιατρειά κι απο όνειρα ακατάληπτα ξυπνάει ιδρωμένο

Δυσοίωνα σημάδια παραίτησης πολυετούς, από του κόσμου τούτου την κρυφή ομορφιά

Sourlouloudi 2007

Αφιερωμένο στον Κ. με την ευχή να βρεί κάποτε την έξοδο από την ψεύτικη πραγματικότητα

Η φωτό είναι από το www.ldodds.com/photos/westonbirt/enchanted-wood-2003/horse_t.jpg

Παρελθόν

Η Εφηβεία της έκλεισε την πόρτα της τη στιγμή που αντίκρυσε το πρώτο κραγιόν στα χείλη της, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά για οτιδήποτε μπορεί να της συνέβαινε από δω και μπρός, βυθισμένη στην πλάνη της εικόνας του στήθους της που είχε αρχίσει να μεγαλώνει, αποφάσισε πως συμπλήρωσε πρόωρα το χρόνο που δικαιούνταν να περάσει στην γεμάτη ελαφρυντικά αγκαλιά της, και δεν δίστασε να τη ρίξει στον υπονόμο, παρατηρώντας από μακριά τον αγώνα της να βγεί και να αποδείξει πως δεν της αξίζε να συγχρωτίζεται με ανθρώπινα κατακάθια........

Παρελθόν

.......................που το θυμίζουν πιά μόνο οι αρρώστιες του σώματος που παρέμειναν, τα Παπ Τεστς της δεκαετίας του ογδόντα και τα Υπερηχογραφήματα με τις διογκωμένες συνήθως ωοθήκες και τα πολλαπλά άωρα και ωριμάζοντα ωοθηλάκια, έτοιμα για τα παιδιά τόσων υποψήφιων πατεράδων, που ποτέ δεν κυοφορήθηκαν................................ ........μόνο με τον μύκητα Candida Αlbicans και τα ταλαιπωριμένα της ιγμόρια την συνδέει τόσα χρόνια μιά στενή σχέση που δεν υποκύπτει σε καμιά ζηλιάρα μοντέρνα φαρμακολογία.

Παρελθόν

Εξαπάτηση και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για την μετά το τέλος των καλοκαιριών εποχή, μυρωδιές από παλιές σχέσεις που μεταφέρουν άγνωστοι στις συναντήσεις μας στα ασανσέρ προκαλώντας μας να βυθίσουμε τις αισθήσεις μας στις πτυχές του λαιμού τους, τραγούδια -παλιές αφιερώσεις κενά νοήματος των οποίων ψιθυρίζουμε ασυνείδητα τα λόγια την ώρα της οδήγησης, ταξίδια μόνο με το νου, σε μέρη που το σώμα αρνείται να επιστρέψει..

Παρελθόν

Δεν σκοτίζεται που οι πρώην αγαπητικοί της κοιμούνται πιά με τις φίλες της, ανταλλάσσουνε γνώμες για την εξέλιξή τους στο κρεβάτι πίνοντας παγωμένα Milk sake και κάνοuνε όλοι μαζί παρέα προσποιούμενοι ότι δεν ζήσανε ποτέ μαζί..............καμιά φορά δεν προσποιούνται, στ’ αλήθεια το χουνε πια ξεχάσει..

Παρελθόν

Business lunch, 15 χρόνια μετά, ποιός θα το πίστευε; Γελάει με τα αστεία του, πίνοντας Grapa από αχλάδια, ενώ αυτός αφηγείται μοντέρνες απάτες με πιστωτικές κάρτες, την ώρα που πληρώνει με ύφος διεθνούς κοσμοπολίτη το λογαριασμό με μία από αυτές, φλερτάροντας με την άκρη του ματιού την όμορφη Ινδή σερβιτόρα. «Κάποτε ορκίστηκα πως πέθανες για πάντα» σκέφτεται, κι αναρωτιέται αν τον είχε αγαπήσει γιατί την έκανε τόσο να γελάει.. Χαίρεται τρομακτικά που το πρόσωπό του είναι αλλοιωμένο και πρησμένο απ΄ το αλκοόλ και την κοκαίνη, αλλά πιό πολύ χαίρεται για τα χρήματα που θα της δίνει από δω και στο εξής για να φροντίσει να μην τον κυνηγάει πια η Interpol.

Παρελθόν

Aν υπήρχε αγωγή αποζημίωσης για την προδοσία, σήμερα θα ήταν εκατομμυριούχος...

Sourlouloudi 2007

Ελευσίνα

Με το κουμπί στο λαιμό σπασμένο

Μόνος βαριά τραυματίας το πουκάμισο

Σε κρυψώνας πτυχές βαμβακερές

κουλουριασμένο στο σκοτάδι το τραύμα

Σειρήνας που φεύγει

«Με ξεχάσατε στην άσφαλτο!»

γοργής σπινάρουν

τα λάστιχα της απομάκρυνσης

Κενού φορείου

Τέσσερις πάντα οι βαστάζοι

Πόσο εξαντλητική

του άδειου ρούχου η βαρύτητα;

Μόνη σκυφτή η χηρεία στο παγκάκι

μπαλάκι στη χούφτα έσφιξε

Τυλιγμένη σε χαρτομάντιλο

τη στεναχώρια

Κι η ψυχή;

Πενθεί ποτέ του σώματος την απομάκρυνση;

«Τι περιμένεις λοιπόν;

Γύρνα!

Πονούσε πάντα

Η Ελευσίνα»

Sourlouloudi

Aφιερωμένο στον Χ.Μ. την 8.7.2004

Τριεθνές

Πρέσπας Μεγάλης

Πρέσπας μικρής

ξεχασμένος Ερωδιός

«Οι Κορμοράνοι είναι οι καθαρίστριες των Πελεκάνων» διδάσκεται ένας τουρίστας

Δυο δυο οι αγριόπαπιες. Είναι σμήνος οι δύο; ή διπλή μοναξιά;

Ανάμεσα στις καλαμιές,

καφέ μικρές πλατφόρμες,

αργά απομακρύνονται οι ράχες των αγελάδων,

υποτασσόμενες στη σκιά του βουνού

Δεν αγγίζω την λίμνη για να μην την σπάσω

Μια πινακίδα απαγορεύει το καθρέφτισμα

Με άνοιγμα φτερών δυό μέτρα,

ποιας φωτογραφικής μηχανής φακός

δεν θρυμματίζεται μπροστά σε τόση ελευθερία;

Ομόκραυγοι ταξιδευτές,

συνδαιτυμόνες της μαρίδας των κουρασμένων κοπαδιών

βράχων συν-τοπογράφοι, γλιστερών

των θλιβερών συνόρων πιό Τριεθνές;

Ο στύλος που διάλεξα ήταν περσινός

Τίνος αυγά επωάζω;

Τίνος είμαι κορμοράνος;

Πρέσπες 2004

Soulouloudi

Room-mates

Ασθματικοί στο ίδιο σανατόριο

Εθισμένοι στης χρόνιας απομόνωσης την υγρασία

Εγώ και το συνομήλικο σπίτι μου

Αναπνέουμε με δυσκολία πια

ο ένας την πατίνα του άλλου

Παρά τα τόσα χρόνια συγκατοίκησης

Κανείς από τους δυο μας δεν αποτολμά

προβλέψεις ασφαλείς για την ταχύτητα

διάβρωσης των τοιχωμάτων μας

Οταν των περιπάτων μου των πολυετών

συσσωρευμένοι πόνοι με βαραίνουν

στη χειμερία νάρκη μου ξαπλώνω νηστική

Από το φόβο μην αντέξω πάλι το βαρύ χειμώνα και ξυπνήσω

Μα σαν καμιά φορά φοβάμαι να παλιώσω

Διπλώνομαι χειμώνες ολόκληρους στα συρτάρια

Και την σιωπή των έσω αφουγκράζομαι

Πιπιλώντας αργά αργά τα μπαλάκια της ναφθαλίνης

Sourlouloudi

Λοβοτομή

Ξύρισα το κεφάλι μου από μόνη, για να μην χάσετε χρόνο και μ’ αυτό.

Εμπρός λοιπόν,

αποκόψτε τις ίνες μου της νόησης,

κι αν έχει πολλούς εμπρόσθιους λοβούς ο εγκέφαλός μου,

κι αυτό σας κάνει αναποφάσιστους μπροστά στην πολλαπλότητα επιλογής οπών για την διείσδυση του παγοθραύστη στο κρανίο μου,

μη διστάσετε :

αποκόψτε χωρίς εξαίρεση όλες

τις ίνες που θα βρείτε μπερδεμένες στην κοιλότητά του.

Αφού θα πάψω να σκέφτομαι, να αντιδρώ και να αισθάνομαι,

δεν δίνω δεκάρα για το αν θα παραλύσουν τα πόδια μου.......

Sourlouloudi