Είχε χαθεί χρόνια πολλά. Δυστυχώς όχι στον Ερύμανθο.

Στη «ματαιότητα των συναναστροφών»

Κι όταν η καταιγίδα της αγάπης άρχισε να πέφτει

Κρύφτηκε κάτω απ’ το υπόστεγο

Και μόνο τα χέρια τόλμησε διστακτικά να τεντώσει

επιτρέποντας στη βροχή

να ραντίσει απαλά

μόνο τις άκρες των δακτύλων της

και αμέσως τα τράβηξε

και ξαφνιάστηκε σαν είδε που βάφτηκαν ασημόσκονη

Υστερα τα έφερε μπροστά στα μάτια

Και την ώρα που φωτίστηκε το πρόσωπό της

Έπαψε να έχει σώμα, όνομα

ηλικία και μνήμες

κι ένιωσε πως ήταν πάλι βρέφος που μάθαινε να συλλαβίζει

Και τότε

με ένα ανεπαίσθητο πετάρισμα των βλεφάρων

ευχαρίστησε το μάγο

που την άγγιξε με το ραβδί του

και την τίμησε με το μεγαλείο της Αγάπης του

και της Αποκάλυψης του πιο κρυφού εαυτού του

Sοurlouloudi

Στον αγαπημένο μου φίλο Γ.Μ. για την αγάπη με

την οποίαν με τίμησε και με τιμάει τόσα χρόνια