Πέραμα Σαλαμίνα και πάλι Πέραμα

Σε άδειο χειμωνιάτικο ferry boat βραχύχρονου προορισμού επιβαίνοντας

Απαλλαγμένου κινδύνων ωκεανών σκοτεινών και προορισμών μακρινών εξωτικών ονείρων

Στης κρύας κουπαστής του καταστρώματος β το διαβρωμένο παγκάκι

Καθισμένη ανάμεσα σε ναύτες εξόδου που πιστή ονειρεύονται πάντα την προσμονή της αρραβωνιαστικιάς,

γυναίκα μόνη εγκυμονούσα

χωρίς ελπίδα για την ζωή που φέρει,

αφήνει τη μοναξιά της με τα γόνατα μισάνοιχτα από το βάρος,

να παρεισδύσει μέσα από βλέμματα σκοτεινά στης χειμωνιάτικης θάλασσας τη δίνη.

Εγώ,

ανάμεσα σε έναν ιερωμένο που αγωνίζεται με μετρημένα γλυκερά βλέμματα να πείσει για την θεϊκή του αφοσίωση καχύποπτους επιβάτες,

και μια μητέρα που την απόγνωσή της κρατά στο ένα χέρι και με το άλλο προσπαθεί να την πουλήσει σε χαρτομάντηλα αξίας «ότι προαιρείσθε»

σε άσκοπη ανάλαφρη μετεώριση αφήνομαι να επιδοθώ,

στου χρόνου της ζωής μου το ακαθόριστο ταξίδι

ζυγίζοντας προσεκτικά το πέταγμά μου πάνω απ΄ τα κύματα

πότε σε φορτωμένους πολλών βροχών ουρανούς

πότε σε ρεύματα επικίνδυνων ερώτων

μέχρι βουτώντας κάθετα να βυθιστώ

στο σίγουρο ψάρεμα της στερεοσκοπικής μου οφθαλμικής υπεροχής

αναδυόμενη με το έπαθλο της ουράς του σπαρταριστού θανάτου να εξέχει από το ράμφος μου.

Υστερα,

με επιδέξιες κινήσεις του ουρανίσκου

αμάσητες τις τελευταίες δονήσεις της ζωής μου καταπίνω

τη γλιστερή κατάβαση της στον Αδη των στομαχικών υγρών μου διασκεδάζοντας

πως γαργαλάει ευχάριστα τον οισοφάγο μου

Και αναρωτιέμαι,

πόση δειλία αλήθεια κρύβει,

να αποτολμώ πια μόνο μάχες με σίγουρες πάντα νίκες.

Πέραμα 8.11.2005 Sourlouloudi

ΥΣ : Η φωτο είναι φετεινή, από την Κύθνο

Η ενδοκειμενική αφήγηση της αστυνομικής μου ταυτότητας, καθώς το εγώ κάνει βόλτες έξω απ΄ αυτήν

Γιατί δεν έχω μάτια γαλανά; Μα με ρωτάτε έτσι απλά γιατί δεν μοιάζω του πατέρα μου; Ξέρετε όσα χρόνια τυραννήθηκα μ΄ αυτό; Εδώ δεν έχω γένος και σας πείραξε το χρώμα των ματιών μου;

Δεν είμαι εγώ σας λέω, κοιτάξτε τη φωτογραφία, εγώ ποτέ δεν χαμογέλασα τόσο γλυκά.

Οχι, δεν ήταν άνοιξη όταν γεννήθηκα, κι ας είχα για μητέρα ένα αγριολούλουδο και για πατέρα έναν άνεμο. Αλλωτε την θυμάμαι παπαρούνα, ντυμένη τις φακίδες και τα κόκκινα μαλλιά της. Αλλά μπορεί και νάταν χαμομήλι, γιατί καθώς την έπινα γλυκά αποκοιμιόμουν. Την είπαν όμως Μαργαρίτα, γιατί δεν έπαψε στιγμή να αναρωτιέται : την αγαπούσε τάχα o άνεμος ή μήπως όχι;

Οχι, δεν μένω πιά εκεί. Δεν είδατε την στέγη πως χορτάριασε, ούτε του κήπου μου την πόρτα που σκεβρώνει; Για την ακρίβεια κατοικώ όπου με πιάσει η νύχτα, έχω για καβούκι ένα παλιό αυτοκίνητο, φυλάω στο πορτ μπαγκαζ τα χειμωνιάτικα κι αλλάζω στα παρκάκια ανάλογα με τον καιρό και με τους ρόλους.

Οχι, δεν ξέρω τίνος είναι αυτός ο δείκτης. Ακούμπησα τόσες φορές που σκούριασαν τα αποτυπώματα. Καμιά δακτυλοσκόπηση και μέθοδος δεν θα μ΄ αποκαλύψει. Και τα λίγα που ξέχασα, προλάβαν και τα σβήσανε τα μοσχοσάπουνα φτηνών ξενοδοχείων.

Οχι, δεν είναι αυτή η υπογραφή μου. Εγώ υπογράφω μόνο με σταυρούς και χρώματα, κι άμα καμιά φορά γράψω με σύμβολα, το Καπα μου φέρνει σε ξεραμένη ελιά, το Δέλτα σε πιστό που ικετεύει, και ο Ομικρον σαν δίνη ορθάνοιχτη στο χάος.

Sourlouloudi 25.10.2003

Μήπως είσαι βασανιζόμενος κατ΄επιλογήν και αυτοβούλως;

Mε αφορμή τη γνωστή ιστορία με τον παιδεραστή και το κοριτσάκι στην Αυστρία, αναρωτιέμαι πόσοι είμαστε τελικά σε αυτόν τον πλανήτη οι πάσχοντες (περιστασιακά ή χρόνια) από Σύνδρομο της Στοκχόλμης; Πόσοι από μας δεν έχουμε νοιώσει κατά καιρούς θαυμασμό, ανάγκη να δικαιολογήσουμε τους βασανιστές μας, πένθος μετά την απώλειά τους από την ζωή μας, αγάπη και κυρίως (το θλιβερότερο όλων) έρωτα για ανθρώπους που μας κακοποιούν ψυχικά ή σωματικά ή μας απομονώνουν κοινωνικά στο όνομα μιας δήθεν παράφορης αγάπης προς εμάς; Πόσοι από μας δεν επιλέγουμε κατά σύστημα να συγχρωτιζόμαστε με επίδοξους πιθανούς βασανιστές μας, έχοντας την πεποίθηση ότι δεν μας αξίζει κάτι καλύτερο;

Nεο-νεύρωση του μήνα 1η: Εβδομαδιαία ευθυγράμμιση των φυτών του φράκτη. Ωρες απασχόλησης : τουλάχιστον 2 (Γιούπιιιι!!!!) . Απαραίτητα : Κήπος, κήπος με φράκτη από φυτά, επιθυμία επικοινωνίας με τον έξω από τον κήπο σου κόσμο, χορτοκοπτικό από το Πρακτικερ, ψαλίδι φινιρίσματος. Κόστος εργαλείων: περίπου 100€. Aποτέλεσμα δραστηριότητας : Ανεξήγητη και υπερβολική ευφορία τουλάχιστον μία φορά τη βδομάδα, αίσθημα τάξης, βελτίωση αισθητικής, βελτίωση της οπτικής προσβασιμότητας των γειτόνων στην προσωπική σου ζωή και τούμπαλιν, εκγύμναση τρικεφάλων.

Συννεφιά τον Ιούλιο... Κάτι καλό μου κάνει αυτό. Και πολύ καταπραϋντικό ταυτόχρονα. Κάτι που σηγανεύει τους ήχους των λουόμενων και δυναμώνει τους ήχους της φύσης. Τι απέγινε το περίφημο Ελληνικό καλοκαίρι; Δεν καίγομαι να μάθω

Η κατάρα του Ελεύθερου Επαγγελματία

Δεν μπορώ ποτέ να ξοδέψω αλόγιστα ποσα, γιατί δεν ξέρω, πότε θα ξανακαταφέρω να εισπράξω. Πως αντιμετωπίζει κανείς τα προγραματισμένα έξοδα όταν δεν έχει προγραμματισμένα έσοδα; Τυχεροί δημόσιοι υπάλληλοι....

Αυτόματο πότισμα

Οχι δεν θα πεθάνει και αυτή η ορτανσία
Αν βρω το κουράγιο να την αναστήσω, μπορεί και να αναστηθώ
Eχουμε και λέμε λοιπόν: Σίδηρος για το κιτρίνισμα των φύλλων, θειούχος χαλκός, λίπασμα για ανθοφόρα φυτά.

Υστερα το αυτόματο πότισμα θα μου επιτρέψει κάθε απουσία, αμνησία, μετανάστευση, θάνατο.
Οι γείτονες θα βλέπουν τα λουλούδια να μεγαλώνουν
και κανείς δεν θα ξέρει ότι έχω πεθάνει εδώ και καιρό
Στο πίσω μέρος της αυλής,
εκεί που θα είναι το χώμα φρεσκοσκαμμένο
Θα ξεφυτρώσει φυτό άγριο,
γεμάτο επικίνδυνα φύλλα-λόγχες
με μυτερά μαύρα αγκάθια στις άκρες τους,
μνημείο Αθάνατο των αποστάσεων που δεν κράτησα από τους ανθρώπους


30.7.2005
Απόγευμα στον κήπο του σπιτιού μου

ΥΣ : Η επιστημονική ονομασία του Αθάνατου είναι Αgave Americana

Kτητικότητα: Η θανατηφόρος αρρώστια όλων των σχέσεων.

Σκέψεις πάνω από το Baffin Island Πετάμε πάνω από ένα πρωτόγνωρο αλπικό τοπίο. Αριστερά της Γροιλανδίας, το Baffin Island στη θάλασσα του Labrador. Tίποτα εδώ δεν μοιάζει με την Γροιλανδία. Από τα 34.000 πόδια, το μόνο που διακρίνεται είναι απέραντοι λόφοι χτυπημένης μαρέγκας, που διακόπτονται από τις γκρί λωρίδες που σχηματίζει το αυγό μόλις το αφήσεις λίγα λεπτά να ηρεμήσει από το χτυπητήρι. Τοπίο-κομμένη μαρέγκα, με έναν ήλιο κρόκο να την ζεσταίνει. Αναρωτιέμαι αν η πόλη του Labrador κατοικείται μόνο από την αγαπημένη ράτσα. Μπροστά μου ξεμουδιάζει μια λυγερή γυναίκα, που αν και ξυπόλητη, μπορεί και να ξεπερνάει σε ύψος το 1,80. Τα νεφρά μου επαναστατούν μετά από τόσες ώρες ταξίδι, εξαναγκάζοντάς με, να στείλω δείγματα των χημικά επεξεργασμένων κοπράνων μου σε αυτή την άγνωστη παγωμένη γη. Την ίδια στιγμή αισθάνομαι πως μέσα από την στενή οπή που εξαφανίζει με στριγκό ήχο και πεπιεσμένο αέρα οτιδήποτε πετάξεις στην λεκάνη του αεροπλάνου, ρισκάρεις την πιθανή αναρρόφηση της αφυδατωμένης φιγούρας σου, που σμικραίνει σαν ανυποψίαστο καρτουνάκι, και κυλάει όπως το λάδι στο χωνί, για να διαλυθεί ταυτόχρονα με την έκθεσή της στους -52ο Κελσίου που επικρατούν αυτή τη στιγμή εκτός αεροσκάφους. Αν ήταν η τέφρα μου, όλα αυτά θα αποκτούσαν συμβολική σημασία, κι ας διασκορπιζόταν όλη μου η ύπαρξη μέσα από το πάτημα ενός κουμπιού, που δίνει την εντολή σε μιά τυχαία χημική λεκάνη να αδειάσει το όποιο περιεχόμενό της στο χάος. Μπροστά μου αναβοσβήνει συνεχώς η ανάποδη μέτρηση της άφιξης στο άγνωστο: Time to destination : 4.55, Time to destination 4.54, Time to destination... Time to destiny ;

Πόσο κόκκινα ταξίδια βαδίζεις τις λευκές σου νύχτες;

"Oι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα έμπλεκαν ποτέ με την μονογαμία, αν δεν είχαν ακούσει να γίνεται λόγος γι αυτήν" "Κανένας δεν αποκτά την σχέση που του αξίζει. Για μερικούς ανθρώπους αυτό αποτελεί την αιτία μιας ατέρμονης δυσαρέσκειας, ενώ για άλλους είναι πηγή αστείρευτης επιθυμίας. Για άλλους πάλι, το πιό σημαντικό σε αυτή τη διαδικασία, είναι ότι βρήκαν κάτι που να μην τελειώνει ποτέ" "Τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν να ερωτευτούμε κάποιον, είναι αυτά που στο τέλος μας κάνουν έξαλλους μαζί του" Από το βιβλίο "Μονογαμία , του Ανταμ Φίλιπς, εκδόσεις Terzobooks.

Σκέψεις στον πηγαιμό για την Κύθνο "Νιώθω σαν ένα χωράφι έτοιμο να σκαφτεί από ένα αλέτρι που ξαφνικά ανακάλυψε μέσα του" "Μόνο όταν θα καταφέρεις να κατακτήσεις τον εγκέφαλο μιάς γυναίκας, θα σου δοθεί απόλυτα σωματικά και ψυχικά" "Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί, θα ήταν να πάψει να έχει ειρμό η σκέψη μου. Μπορεί όμως και να ρουφούσα τη ζωή με τις αισθήσεις. Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί για την ανθρωπότητα, θα ήταν η εφεύρεση μιας μηχανής ανάγνωσης της σκέψης, του τελευταίου πράγματος σε αυτή τη ζωή που παραμένει απόλυτα ελεύθερο"

Aυτό το Σαββατοκύριακο ας διαλογιστούμε όλοι πάνω στην τεράστια σημασία της μικρούλας λέξης ΟΧΙ στην ζωή και στην ουσιαστική συμβολή της στην ψυχική μας ισορροπία. Ας διαλογιστούμε επίσης πάνω στα απόλυτα όρια που πρέπει να θέτουμε στους άλλους όταν επιχειρούν να προσβάλουν την αξιοπρέπεια μας. Και να μην ξεχνάμε: Δεν φταίνε οι άλλοι για όσα μας κάνουν. Φταίμε εμείς που τους το επιτρέπουμε

Κι αν το νερό μοιάζει πια τόσο ήρεμο, το βότσαλο που κύλησε στη λίμνη εκείνη την Αποκριά δεν σταμάτησε στιγμή να της προκαλεί, τη γλυκιά ανατάραξη της πρώτης στιγμής, ομορφαίνοντας τις μέρες της με ένα χαμόγελο, και τις νύχτες της με ένα κράτημα του χεριού κάτω απ΄ τα σεντόνια, απαγορεύοντας στο πέρασμα του χρόνου να την αφήσει να ξεχάσει τη σημασία μιάς τόσο αρμονικής συνάντησης δυό σκιών που περιπλανιόντουσαν χαμένες με μιά μικρή φλόγα στο μέτωπο αόρατη από τους πολλούς σε μιά συγκέντρωση που ξεγελούσε τη μοναξιά τους με τη βοή της και τα χρώματα, μασκαρεμένες τους εαυτούς που ανοίγουν εύκολα τις αγκαλιές μέχρι που αναγνώρισαν, ο ένας στο μέτωπο του άλλου, το κρυφό τους σημάδι τη στιγμή που έμεναν μόνοι και σταμάτησε η μουσική και ξέβαψαν τα πρόσωπα και ξεντύθηκαν τις στολές που φορούσαν τόσα χρόνια και μοιράστηκαν το μεγαλείο του γυμνού εαυτού τους

Mόλις έφτασα. Αλλά γιατί είμαι εδώ πάλι;