Sweet Hurricane

Περπατώ στην Βιοσφαιρα του Sian Ka' an, la ou le ciel est nait
Ακουμπώ στα χέρια του τυφώνα Dean κάθε κομμάτι από το παρελθόν
Στροβιλίζομαι υπέροχα αναμεσα σε ανέμους 150 mph
Kοχύλια κρέμονταν από τα δέντρα, κοράλια σέρνονταν στη λάσπη
Σε δευτερόλεπτα η άμμος γεμίζει γράμματα, αγκαλιές, δακτυλίδια, φιλιά, νεκρές υποσχέσεις
Ενας αγιοπελεκάνος με πιάνει στον αέρα και με κρύβει στο βαθύ του ράμφος
"Κοιμήσου" μου λέει, ""θα σε ταξιδέψω εκεί που ο ουρανός δεν τελείωνε ποτέ"

Sourlouloudi (Mexico Diciembre 2007)

Δούρειος Ιππος

Αλογο κούρσας αυτοεξόριστο

Περιπλανιέται εδώ και χρόνια στου νού του τις αβύσσους

Καμιά φορά αναβάτες του, του παρελθόντος του θυμίζουν

πως ήταν γεννημένο για δόξες πολλές και νίκες Ηράκλειες

Τα μάτια του τις πιό πολλές φορές απουσιάζουν

Κι όλο το μέσα του σαν ρούχο απ΄ την ανάποδη προβάλλει

Πότε σε θυμωμένα βλέμματα

Πότε σε βλέμματα θολά κοκκινισμένα

Πότε σε θλίψη

Και πότε σε χέρια διπλωμένης μπρός στο στήθος του εσωστρέφειας

Πίσω απ΄ το δρύινό του κέλυφος κανέναν δεν αφήνει να περάσει

κι ούτε τις νύχτες βρίσκει γιατρειά κι απο όνειρα ακατάληπτα ξυπνάει ιδρωμένο

Δυσοίωνα σημάδια παραίτησης πολυετούς, από του κόσμου τούτου την κρυφή ομορφιά

Sourlouloudi 2007

Αφιερωμένο στον Κ. με την ευχή να βρεί κάποτε την έξοδο από την ψεύτικη πραγματικότητα

Η φωτό είναι από το www.ldodds.com/photos/westonbirt/enchanted-wood-2003/horse_t.jpg

Παρελθόν

Η Εφηβεία της έκλεισε την πόρτα της τη στιγμή που αντίκρυσε το πρώτο κραγιόν στα χείλη της, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά για οτιδήποτε μπορεί να της συνέβαινε από δω και μπρός, βυθισμένη στην πλάνη της εικόνας του στήθους της που είχε αρχίσει να μεγαλώνει, αποφάσισε πως συμπλήρωσε πρόωρα το χρόνο που δικαιούνταν να περάσει στην γεμάτη ελαφρυντικά αγκαλιά της, και δεν δίστασε να τη ρίξει στον υπονόμο, παρατηρώντας από μακριά τον αγώνα της να βγεί και να αποδείξει πως δεν της αξίζε να συγχρωτίζεται με ανθρώπινα κατακάθια........

Παρελθόν

.......................που το θυμίζουν πιά μόνο οι αρρώστιες του σώματος που παρέμειναν, τα Παπ Τεστς της δεκαετίας του ογδόντα και τα Υπερηχογραφήματα με τις διογκωμένες συνήθως ωοθήκες και τα πολλαπλά άωρα και ωριμάζοντα ωοθηλάκια, έτοιμα για τα παιδιά τόσων υποψήφιων πατεράδων, που ποτέ δεν κυοφορήθηκαν................................ ........μόνο με τον μύκητα Candida Αlbicans και τα ταλαιπωριμένα της ιγμόρια την συνδέει τόσα χρόνια μιά στενή σχέση που δεν υποκύπτει σε καμιά ζηλιάρα μοντέρνα φαρμακολογία.

Παρελθόν

Εξαπάτηση και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για την μετά το τέλος των καλοκαιριών εποχή, μυρωδιές από παλιές σχέσεις που μεταφέρουν άγνωστοι στις συναντήσεις μας στα ασανσέρ προκαλώντας μας να βυθίσουμε τις αισθήσεις μας στις πτυχές του λαιμού τους, τραγούδια -παλιές αφιερώσεις κενά νοήματος των οποίων ψιθυρίζουμε ασυνείδητα τα λόγια την ώρα της οδήγησης, ταξίδια μόνο με το νου, σε μέρη που το σώμα αρνείται να επιστρέψει..

Παρελθόν

Δεν σκοτίζεται που οι πρώην αγαπητικοί της κοιμούνται πιά με τις φίλες της, ανταλλάσσουνε γνώμες για την εξέλιξή τους στο κρεβάτι πίνοντας παγωμένα Milk sake και κάνοuνε όλοι μαζί παρέα προσποιούμενοι ότι δεν ζήσανε ποτέ μαζί..............καμιά φορά δεν προσποιούνται, στ’ αλήθεια το χουνε πια ξεχάσει..

Παρελθόν

Business lunch, 15 χρόνια μετά, ποιός θα το πίστευε; Γελάει με τα αστεία του, πίνοντας Grapa από αχλάδια, ενώ αυτός αφηγείται μοντέρνες απάτες με πιστωτικές κάρτες, την ώρα που πληρώνει με ύφος διεθνούς κοσμοπολίτη το λογαριασμό με μία από αυτές, φλερτάροντας με την άκρη του ματιού την όμορφη Ινδή σερβιτόρα. «Κάποτε ορκίστηκα πως πέθανες για πάντα» σκέφτεται, κι αναρωτιέται αν τον είχε αγαπήσει γιατί την έκανε τόσο να γελάει.. Χαίρεται τρομακτικά που το πρόσωπό του είναι αλλοιωμένο και πρησμένο απ΄ το αλκοόλ και την κοκαίνη, αλλά πιό πολύ χαίρεται για τα χρήματα που θα της δίνει από δω και στο εξής για να φροντίσει να μην τον κυνηγάει πια η Interpol.

Παρελθόν

Aν υπήρχε αγωγή αποζημίωσης για την προδοσία, σήμερα θα ήταν εκατομμυριούχος...

Sourlouloudi 2007

Ελευσίνα

Με το κουμπί στο λαιμό σπασμένο

Μόνος βαριά τραυματίας το πουκάμισο

Σε κρυψώνας πτυχές βαμβακερές

κουλουριασμένο στο σκοτάδι το τραύμα

Σειρήνας που φεύγει

«Με ξεχάσατε στην άσφαλτο!»

γοργής σπινάρουν

τα λάστιχα της απομάκρυνσης

Κενού φορείου

Τέσσερις πάντα οι βαστάζοι

Πόσο εξαντλητική

του άδειου ρούχου η βαρύτητα;

Μόνη σκυφτή η χηρεία στο παγκάκι

μπαλάκι στη χούφτα έσφιξε

Τυλιγμένη σε χαρτομάντιλο

τη στεναχώρια

Κι η ψυχή;

Πενθεί ποτέ του σώματος την απομάκρυνση;

«Τι περιμένεις λοιπόν;

Γύρνα!

Πονούσε πάντα

Η Ελευσίνα»

Sourlouloudi

Aφιερωμένο στον Χ.Μ. την 8.7.2004

Τριεθνές

Πρέσπας Μεγάλης

Πρέσπας μικρής

ξεχασμένος Ερωδιός

«Οι Κορμοράνοι είναι οι καθαρίστριες των Πελεκάνων» διδάσκεται ένας τουρίστας

Δυο δυο οι αγριόπαπιες. Είναι σμήνος οι δύο; ή διπλή μοναξιά;

Ανάμεσα στις καλαμιές,

καφέ μικρές πλατφόρμες,

αργά απομακρύνονται οι ράχες των αγελάδων,

υποτασσόμενες στη σκιά του βουνού

Δεν αγγίζω την λίμνη για να μην την σπάσω

Μια πινακίδα απαγορεύει το καθρέφτισμα

Με άνοιγμα φτερών δυό μέτρα,

ποιας φωτογραφικής μηχανής φακός

δεν θρυμματίζεται μπροστά σε τόση ελευθερία;

Ομόκραυγοι ταξιδευτές,

συνδαιτυμόνες της μαρίδας των κουρασμένων κοπαδιών

βράχων συν-τοπογράφοι, γλιστερών

των θλιβερών συνόρων πιό Τριεθνές;

Ο στύλος που διάλεξα ήταν περσινός

Τίνος αυγά επωάζω;

Τίνος είμαι κορμοράνος;

Πρέσπες 2004

Soulouloudi

Room-mates

Ασθματικοί στο ίδιο σανατόριο

Εθισμένοι στης χρόνιας απομόνωσης την υγρασία

Εγώ και το συνομήλικο σπίτι μου

Αναπνέουμε με δυσκολία πια

ο ένας την πατίνα του άλλου

Παρά τα τόσα χρόνια συγκατοίκησης

Κανείς από τους δυο μας δεν αποτολμά

προβλέψεις ασφαλείς για την ταχύτητα

διάβρωσης των τοιχωμάτων μας

Οταν των περιπάτων μου των πολυετών

συσσωρευμένοι πόνοι με βαραίνουν

στη χειμερία νάρκη μου ξαπλώνω νηστική

Από το φόβο μην αντέξω πάλι το βαρύ χειμώνα και ξυπνήσω

Μα σαν καμιά φορά φοβάμαι να παλιώσω

Διπλώνομαι χειμώνες ολόκληρους στα συρτάρια

Και την σιωπή των έσω αφουγκράζομαι

Πιπιλώντας αργά αργά τα μπαλάκια της ναφθαλίνης

Sourlouloudi

Λοβοτομή

Ξύρισα το κεφάλι μου από μόνη, για να μην χάσετε χρόνο και μ’ αυτό.

Εμπρός λοιπόν,

αποκόψτε τις ίνες μου της νόησης,

κι αν έχει πολλούς εμπρόσθιους λοβούς ο εγκέφαλός μου,

κι αυτό σας κάνει αναποφάσιστους μπροστά στην πολλαπλότητα επιλογής οπών για την διείσδυση του παγοθραύστη στο κρανίο μου,

μη διστάσετε :

αποκόψτε χωρίς εξαίρεση όλες

τις ίνες που θα βρείτε μπερδεμένες στην κοιλότητά του.

Αφού θα πάψω να σκέφτομαι, να αντιδρώ και να αισθάνομαι,

δεν δίνω δεκάρα για το αν θα παραλύσουν τα πόδια μου.......

Sourlouloudi

Aκου την αναπνοή του, του οφείλεις τη δική σου
Blog Action Day

Οne night massacre

Aιμορραγώ

Εδώ και χρόνια

«Αίμα άγευστο και άοσμο» μου μαρτύρησε κάποτε η γλώσσα σου.

Ποιος παρεμβαίνει στην στιγμή για να αφαιρέσει την ασχήμια?

Και κυρίως γιατί;

Αιμορραγώ.

Όταν βρέχει πονάω περισσότερο

Σε όσους ξεπέρασαν το φόβο του αίματός μου

Χαρίζω τους λεκέδες μου τη μη μητρότητας

Ποτέ χωρίς αντάλλαγμα

Προσφέρω αίμα για να αγοράζω σπέρμα

Σπέρμα ασφαλούς μη γονιμοποίησης,

ίσα να αδερφοποιηθούμε,

Ενωμένοι στην κοινή μας έκδοση στον κίνδυνο της τυχαίας μας συνάντησης

Αιμορραγώ

Στο στόμα του πόθου σου

Αγωνιώντας να στο ξεπληρώσω

Με αφοπλισμένους από την λογική

Επικείμενους μικρούς κολπικούς σεισμούς

Που τελικά ματαιώνονται

Αιμορραγείς

Από παντού

Ξένο αίμα

Αποτυπώματα πορφυρά

αδιάψευστοι μάρτυρες μιας απόκοσμης σφαγής

Δραπετεύουν από τις παλάμες σου σε μια άναρχη αναρρίχηση

Στο αποστειρωμένο άσπρο του τοίχου

Αύριο θα μας συλλάβουν.

Για παράφορη στιγμή

Γιατί η Doris Day τραγουδούσε το Fly me to the moon στην είσοδο;

Πως ήξερε;

Sourlouloudi

(Ξημερώματα της βροχερής 16.9.2005, aφιερωμένο στον Ν.)

Η φωτό ειναι από το http://www.satanspace.com/gallery/albums/bloody/3-1.jpg

Το μέσα μου είναι πιό ενδιαφέρον

Μα η γυναίκα που με φέρει δεν το ξέρει...

Κάθε πρωϊ κοιτάζει τις ρυτίδες της και ελέγχει το βάρος μου με αγωνία

Μα παρεκτός της μοναξιάς μου, όλα τα υπόλοιπα εδώ μέσα εναλλάσσονται, με την ταχύτητα που αλλάζουνε τα χρώματα των φύλλων κι οι εποχές, κάτω απ΄ το βιαστικό και άρτια ζυγισμένο φτεροκόπημα αγριόπαπιας, στο αποδημητικό της πέρασμα.

Είναι φορές που οι τρυφεροί εραστές της, καθώς τις γλώσσες τους βυθίζουνε εκστατικά στον μικροσκοπικό κρατήρα του ομφάλιου λώρου,

στο μέσα μέρος μου ποτίζουνε γλυκειές ανατριχίλες,

αγγίζοντας τα κύτταρα, τις φλέβες και τους μυς,

και χύνοντας αργά στο αίμα, κάτι που μοιάζει σαν της λάβας τη ζεστή και παραλυτική επέκταση

Αλλες φορές πάλι παραπατώ και αργοσβήνω στα σταυροδρόμια αδιάγνωστων νευρώσεων, νευρώσεις αγχώδεις, νευρώσεις διασχιστικές, καμιά φορά και σωματόμορφες συναγωνίζονται για την κατάκτησή μου,

άλλοτε εμποδίζοντας τον ύπνο της, άλλοτε αυξάνοντας την βουλιμία της , άλλοτε αποσυνθέτοντας τη μνήμη της.....

Κάθε 28^η μέρα ξυπνάω με την ελπίδα πως δεν θα ξαναρχίσω να μετράω πάλι από το ένα...............

Μα που θα πάει.......

Θάρθει μιά μέρα ο μήνας, που δεν θάναι όπως οι τόσοι της ζωής μου Κουτσοφλέβαρος, και τότε κάτι μέσα μου θα κάνει το ρολόι που τόσα χρόνια προσποιόταν πως τα γρανάζια του το πρόδωσαν, στο χτύπημα των δυό σφιγμών τους να κουρδίσει......

Το μέσα μου είναι πιό ενδιαφέρον

Μα η γυναίκα που με φέρει δεν το ξέρει.......

Sourlouloudi

"Φερε μου ένα κουτάλι απ' το συρτάρι όπως θάρχεσαι"

Κουτάλι : Φύγε από πάνω μου, με λέρωσες

Τανάλια : Δεν φταίω εγώ που με πετάξανε στο σκοτεινό συρτάρι σου

Κουτάλι : Παλιά ήταν τόσο τακτική,

μας φρόντιζε, μας γυάλιζε....τώρα έτσι μισότρελη που την κατάντησε αυτός, την έχασε την αίσθηση της τάξης,

τα πιό πολλά κουτάλια που ΄φυγαν απ΄το συρτάρι δεν ξαναγύρισαν ποτέ

Δικιά του ήσουν και συ;

Μήπως και σένα σε παράτησε σαν έπαψες να τον υπηρετείς;

Τανάλια : Δικιά του ήμουν.

Εγώ του άνοιγα τις κλειδαριές και τα λουκέτα,

καμιά φορά με πέταγε με δύναμη και με το στήθος μου έκανα θρύψαλα τις πιό μεγάλες τζαμαρίες

Δικιά του ήμουν

μέχρι χθές βράδυ

Κουτάλι : Μαντεύω –τέτοιος πού είναι-- πως τα πέταξε μαζί με σένα,

τα τόσα χρόνια που τον υπηρέτησες,

με μιά αδιάφορη χειρονομία στον κάδο των απορριμμάτων

ίσως γιατί τα σκουριασμένα χρόνια σου του λέρωναν τα χέρια,

τα ήδη τόσο λερωμένα, τι ειρωνεία!

Τανάλια : .............με ξύπνησε μες τα μεσάνυχτα και μ’ έβαλε όπως πάντα στην αριστερή του τσέπη,

μαζί τρυπώσαμε στο σπίτι της γωνίας απ΄ τ΄ ανοιχτό παράθυρο,
με κράταγε σφιχτά απ΄ το λαιμό μέσα στις χούφτες του,

ξάφνου, με σήκωσε ψηλά μεσ΄στο σκοτάδι

και με μανία με χτύπησε στο ζαρωμένο πρόσωπο ενός γέρου που κοιμότανε πάνω στα παλιοστρώματα με τις οικονομίες του......

..........μετά από αυτό και πριν προλάβω να συνέλθω από το σοκ,

γεμάτη αίματα με δύναμη με πέταξε απ’ το παράθυρο στον κήπο σας

Εκεί με βρήκε εκείνη και με περιμάζεψε,

την είχα δεί πολλές φορές από μακριά να τον κατασκοπεύει,

μ’ από κοντά με το μακρύ της, άσπρο, μεταξένιο νυχτικό,

μου φάνηκε σαν άγγελος

«ο άγγελος» σκέφτηκα «που έστειλε ο Θεός για ν’ απαλύνει της ψυχής τα τόσα κρίματά μου»

Κουτάλι : Και την κυρά μου έτσι την πέταξε κι αυτήν

γι΄ αυτό κι αυτή τις νύχτες μόλις η γειτονιά σωπάσει, τα μακριά της ντύνεται φορέματα, με την ελπίδα ένα του βλέμμα έστω

στις μεταξένιες τους πτυχές να αιχμαλωτίσει

Τανάλια : ....καθώς αφηρημένη στο συρτάρι σου με πέταξε,

είδα δυό τρία από τ’ αδέρφια σου -κατά πως φαίνεται-

να αργοπνίγονται στο λιγδιασμένο νεροχύτη της κουζίνας

Κουτάλι : ....ήμασταν δώδεκα ασημένια αδέρφια στην αρχή,

νομίζω πως τα περισσότερα τα πέταξε μαζί με τα αποφάγια αφηρημένη στα σκουπίδια

Τρέμω κάθε φορά που ανοίγει το συρτάρι...

κι αν με διαλέξει;

Τανάλια : Δεν θα σε δει όσο καταφέρνω πάνω στο σώμα σου να ισορροπώ

κι από την άλλη, εσύ τι λες;

δύο κρύα μέταλλα αν μείνουν ενωμένα μπορεί να ζεσταθούν

Κουτάλι : Τα μέταλλα είναι πάντα παγωμένα,

μόνο τα καμινέτα μπορούν να τα ζεστάνουν

και να τα λιώσουνε μπορούνε

αν λιώσω

θα πάψω να είμαι κουτάλι,

κι αν λιώσεις και συ μαζί μου

μπορούσε να ενωθούμε για πάντα,

τι λές;

τι θα λεγες να γίνουμε ένα όμορφο σκαλιστό κηροπήγιο;

Τανάλια : Ασήμι με ατσάλι;

Τι τύχη θα μπορούσε άραγε να ‘χει ένα κράμα αληθινά τόσο, μα τόσο αλλόκοτο; Κι αν εσύ λιώσεις πριν από μένα;

Εγώ τι θ’ απογίνω;

Κουτάλι : Θα μείνουμε μιά μάζα άμορφη,

ποιόν αφορά το σχήμα μας,

μαζί δε θα ΄μαστε;

Eσύ μια μολυβένια κηλίδα,

και εγώ οι ασημένιες ανταύγειες σου που θα λαμπυρίζουν στο πρωϊνό φως

Sourlouloudi

Μικρή ιστορια αποστροφής για ένα φουσκωτό μαξιλάρι

Οταν τράβηξα το μαξιλάρι, το πρόσωπό του είχε μια ηρεμία......μπορεί και να χαμογέλαγε..............

Το τίναξα δυνατά με τα χέρια μου και μόλις φούσκωσε ξανά, τον τράβηξα από τους ώμους και το έστησα όρθιο πίσω από την πλάτη του

Υστερα έφερα την κασετίνα μου με τις μπογιές και τού βαψα το πρόσωπο, λίγο περισσότερο από όσο τα βάφουν στα γραφεία τελετών,
εκεί βάζουν μόνο πούδρα και λίγο ρουζ στα μάγουλα ....

Τού βαλα μάσκαρα, σκιές, κόκκινο κραγιόν..........

Έβαλα και γω λίγο.....

Το στόμα του ήταν ακόμα ζεστό............. φίλησα τα χείλη του......

Υστερα ξεκούμπωσα το πουκάμισό του και με το μαύρο μολύβι των ματιών έγραψα πολλές φορές την υπογραφή μου στο στήθος του

Sourlouloudi

Body languαge

Την ώρα που η μπάντα έπαιξε το πένθιμο εμβατήριο, και τα βήματα των τεσσάρων συντονίζονταν αργά στους ρυθμούς των κρουστών, δεξιά και αριστερά απ’ την σημαία που σκέπαζε τη γυαλάδα του δρύινου ξύλου, με το κεφάλι να κρέμεται ανάμεσα στους ώμους, οχυρωμένη πίσω απ΄ το αδιαπέραστο μαύρο ενός κοκάλινου σκελετού γυαλιών-πεταλούδας, εστιάζοντας από τα γόνατα τους και κάτω, μετρούσε αμήχανα τα παπούτσια που στέκονταν πάνω στο γρασίδι, με τις μύτες τους στραμμένες καταπάνω της.

Και καθώς το βλέμμα κύλαγε αφηρημένα πάνω από κατάμαυρες γόβες και απρόσωπα μοκασσίνια, ένα ζευγάρι μπεζ καστόρινα παπούτσια με λίγες πινελιές εκάϊ, με εξαιρετική ραφή και προσεκτικά στοιχισμένα μεταξωτά κορδόνια, έκανε το βλέμμα της να σταθεί. Το δεξί είχε σταθερά τη μύτη στραμμένη προς το μέρος της, ενώ το αριστερό, πιο αμήχανο, στηριγμένο πάντα στον άξονα ενός καλοσχηματισμένου τακουνιού από ξύλο τριανταφυλλιάς, καταπλάκωνε με γρήγορες κινήσεις, πότε αριστερά και πότε δεξιά, τις τούφες της φρεσκοκουρεμένης χλόης.

Ασυναίσθητα έσπρωξε τους γοφούς μέχρι να σφηνώσουν στην πλάτη της καρέκλας, έσφιξε τα πόδια, ένωσε τα γόνατα μεταξύ τους και τέντωσε τη φούστα προς τα κάτω. Υστερα ίσιωσε την πλάτη και πρόταξε το στήθος προς το μέρος τους, ελέγχοντας ένα ένα τα κουμπιά, για την περίπτωση που κάποιο θα υπέκυπτε στην πίεση της ξαφνικής και απότομης έκτασης του σώματος. Διατηρώντας το κεφάλι στραμμένο προς το έδαφος, με την έκσταση της μπεζ αυθάδειας των καστόρινων παπουτσιών να της γαργαλάει το υπογάστριο, αποτόλμησε μια αναρρίχηση του βλέμματος ελάχιστων μόνο εκατοστών και ελέγχοντας απόλυτα την κίνηση των βλεφάρων, επέτρεψε στην επιθυμία να κινηθεί στα στενά πλαίσια της διαδρομής που ξεκινούσε πάνω από το στρίφωμα του παντελονιού και τελείωνε στη γραμμή του φερμουάρ, ακριβώς κάτω από την σκαλιστή αγκράφα μιας ασυνήθιστης ζώνης από δέρμα προβάτου.

Υστερα συγκέντρωσε όλη τη δύναμη του βλέμματος πάνω στο φερμουάρ, προσπαθώντας να ανιχνεύσει ανεπαίσθητες μικρές κινήσεις κάτω από το ύφασμα, ενώ την ίδια στιγμή, ένα ανεβοκατέβασμα του ματιού συνέλαβε το αριστερό μοκασσίνι να έχει σταματήσει το αμήχανο παιχνίδι με τη χλόη και να έχει στραφεί καθαρά προς το μέρος της. Αξαφνα, και καταμεσής της ζέστης του καλοκαιριού, ένιωσε το αναπάντεχο ρίγος του ρεύματος των χαραμάδων του χειμώνα, και τις ρώγες της να διαπερνούν το λεπτό μεταξωτό του στηθόδεσμου και το ζέρσεϋ του πουκαμίσου.

Στην απέναντι πλευρά, ένα χέρι με δυνατά και μακριά δάκτυλα, προσγειώθηκε με ορμή πάνω στο φερμουάρ, διαταράσσοντας με πολύ γρήγορες και απαλές κινήσεις τις πιέτες δεξιά και αριστερά απ΄ τον καβάλο, επιτρέποντάς της να αρχίσει σιγά σιγά να διακρίνει τα μικρά σκιρτήματα για τα οποία είχε απαγορεύσει στο βλέμμα της να μετακινηθεί εδώ και λίγα λεπτά από την εικόνα στην οποίαν είχε εστιάσει.

Το χέρι εκτελώντας γρήγορες κινήσεις απαλού ξεσκονίσματος, ανέβηκε με ταχύτητα προς το λαιμό και προσγειώθηκε στον χοντρό κόμπο μιας μεταξωτής γραβάτας με γκρί και μπέζ ρίγες. Το βλέμμα της με την ίδια ταχύτητα παρατήρησε τους αδένες του λαιμού του που φούσκωναν, κάτω από την πίεση της διόρθωσης του κόμπου της γραβάτας, και διέκρινε μέσα από το άσπρο λινό του πουκάμισο, τα κόκκαλα της κλείδας να τεντώνονται με περηφάνια δίπλα στον φρεσκοσφιγμένο κόμπο.

Ενιωσε τον ιδρώτα να κυλάει αργά από την κοιλότητα της μασχάλης μέχρι τα πλαϊνά της μέσης της και το αίμα να ζεσταίνει απαλά τις αρτηρίες της. Το βλέμμα τώρα απαιτούσε να ανέβει λίγο περισσότερο αδιαφορώντας για τα μαλώματα της και τις νουθεσίες της περί εγκράτειας και απαγορευμένου τόπου και χρόνου. Ασυναίσθητα, έβγαλε τα γυαλιά και τα ακούμπησε στη φούστα, έστρεψε τους καρπούς των χεριών της προς το μέρος του και σταύρωσε με προκλητική αυθάδεια τα πόδια της δίνοντας μια ανεπαίσθητη κλίση στα γόνατα έτσι ώστε να έρθουν στην ίδια ευθεία με τις μύτες των παπουτσιών του.

Το βλέμμα τότε δραπέτευσε από την επιβολή της και με σίγουρες κινήσεις προσγειώθηκε στο πρόσωπό του, επιτρέποντας στις κόρες των ματιών τους να υγρανθούν ταυτόχρονα σε μία μοναδική στιγμιαία συνάντηση τόσο υψηλής ακτινοβολίας, ώστε η λανθάνουσα θερμότητα των σωμάτων να απελευθερωθεί με μια ένταση που καμιά επιστημονική μέθοδος, τύπος ή σταθερά δεν θα μπορούσε ποτέ να μετρήσει.

Υστερα τα μπεζ παπούτσια οπισθοχώρησαν και χάθηκαν ανάμεσα στα μαύρα, και το κεφάλι της έμεινε πάλι να αιωρείται ανάμεσα στους ώμους σε μια γλυκιά ταλάντωση εκκρεμούς.

sourlouloudi 2003

Καρναβάλι ενός κρυφού εαυτού

Δεν είμαι αυτό που περιδένει μεταξωτά το λαιμό μου
Ακόμα και το μετάξι με πνίγει.

Ομως τα ρούχα που φέρω –προσεκτικές επιλογές δεκαετιών--

μπορούν να με κάνουν γιατρό, δικηγόρο, ιδιαιτέρα γραμματέα.

Για να είμαι όλα αυτά δεν πρέπει παρά να έχουν τα ρούχα μου αυστηρές γραμμές και χρώματα,

τα παπούτσια μου να είναι σκουρόχρωμα και κλειστά,

τα μαλλιά μου μαζεμένα και τα χείλη μου άβαφα και σφικτά.

Γιατί όμως, αφού έτσι μόνο διατείνεστε πως με σέβεστε,

όλοι αναίσχυντα φαντάζεστε πως το γκρί τους καλύπτει αναμφίβολα

έναν δαντελένιο ή ακόμα χειρότερα λικρα κρυφό εαυτό;

Αν πάλι λατρεύετε τις πλάνες,

επιτρέψτε μου να σας εξαπατήσω με στυλ.

Σας διαβεβαιώνω πως μπορώ να καταγελώ τη μοναδικότητα της αστυνομικής μου ταυτότητας,

ψηλώνοντας, αλλάζοντας χρώμα ματιών, μαλλιών, επάγγελμα,

αρκεί να μην ξεχνάω ποτέ να σκουπίζω τις πρόσκαιρες μεταπλάσεις μου σε μαντηλάκια καθαρισμού ρόλων και αξιοπρέπειας,

και να αδειάζω κάθε νύχτα τα κονφετί απ΄τα παπούτσια μου.

Sourlouloudi

Δυο μάτια ως cosmopolitan γεωγραφίες

Μιλάω μόνο με τα μάτια, δεν έχω φωνή, τα χέρια μου είναι κομμένα απ΄ τους αγκώνες και κάτω και τα πόδια μου τελειώνουν στα γόνατα.

Με έχουν τοποθετήσει στη μέση του πεζόδρομου. Εχω μπροστά μου ένα άσπρο πλαστικό κουτί από χαλβά. Υπάρχουν μέσα λίγα νομίσματα.

Οσο από το σώμα και το πρόσωπό μου φαίνεται, είναι καμένο. Ετσι με θυμούνται στα τρένα από παιδάκι. Σήμερα είμαι είκοσι πέντε χρονών. Εχω και έναν αδερφό ίδιο με εμένα αλλά με χέρια. Ο αδερφός μου είναι τοποθετημένος στο επόμενο τετράγωνο.

Οταν ήμουν μικρός πίστευα πως κάποιος γιατρός που θα μας συναντούσε στα τρένα, θα έκανε ότι μπορούσε για να μην μείνουμε εγώ κι ο αδερφός μου, παρά μόνο δυο ζευγάρια μάτια. Αλλά, τι περίεργο! Τόσα χρόνια κανένας γιατρός δεν επιβιβάστηκε στο τρένο.

Αν είχε συμβεί τουλάχιστον μετά την εφηβεία, μπορεί τα μάτια σε κάθε τους κλείσιμο, να μου επέστρεφαν την εικόνα ενός παιδιού που κάποτε έτρεξε με πόδια υγιή σε κάποια αλάνα, έκοψε με τα χέρια του ένα λουλούδι, κι ίσως αντίκρισε με μάτια καθαρά, έστω και για μία φορά, το ερωτευμένο βλέμμα μιάς συμμαθήτριάς του.

Συνέβη όμως τόσο παλιά, που η μνήμη πιθανολογεί ακόμα και τη φωτιά.

Μάνα δεν θυμάμαι, ούτε πριν, ούτε μετά.

Τα μάτια μου τα σκεπάζει μιά μεμβράνη.

Ολοι αναρωτιούνται αν περνάει μόνο το φως από κει.

Θα ήταν μιά ανακούφιση γι αυτούς αν ήξεραν πως τις μεμβράνες τους μπορούν να διαπεράσουν μόνο χρώματα και πως μόνο απ΄ τις εναλλαγές που κάνουν οι σκιές τους, θα μπορούσα να υποπτεύομαι τις κινήσεις τους.

Δεν θέλουν να ξέρουν πως τις μεμβράνες τις περνάνε όλοι τους και πως σχεδόν το φχαριστιέμαι που τα χαρούμενα βλέμματα των περιπατητών του Σαββάτου ξαφνικά διακόπτονται από την όψη μου.

Ενα παιδί μου δίνει ένα σάντουιτς. Προσπαθώ να το φάω ισορροπώντας το όσο γίνεται ανάμεσα στους αγκώνες. Το σάντουιτς πέφτει στο πεζοδρόμιο. Eνας σκύλος το αρπάζει στη στιγμή και εξαφανίζεται.

Το ίδιο κουρασμένο βαλς, ακολουθεί τη λατέρνα που χάνεται στα στενά.

Σκοτεινιάζει.

Αρχίζει να βρέχει.

Ο πεζόδρομος αδειάζει.

Που Είναι επιτέλους ; Γιατί Αργησε τόσο;

Sourlouloudi 2006

ΥΣ (συνέβη μπροστά στα μάτια μου)

Oι λεκέδες δεν διακρίνονται

Απέξω μοιάζω με κούκλα.

Μου έχουν ζωγραφίσει τα μάγουλα ροζ, και ένα τεράστιο χαμόγελο.

Το πρόσωπό μου γυαλίζει πολύ.

Αν ποτέ μουτζουρωθώ, αρκεί να μου τρίψει κάποιος το πρόσωπο με ελαφρά σαλιωμένο το δείκτη του και στη στιγμή θα ξαναλάμψει.

Εχω ρούχα πρωινά, βραδινά, ρούχα για το κολέγιο, για το καλοκαίρι, το χειμώνα, το σκι και την ιππασία.

Εχω επίσης έναν καστανό άντρα που κυκλοφορεί σε μία μόνο έκδοση στα μαγαζιά και με μία αλλαξιά ρούχα.

Το σπίτι μου (και όλα τα έπιπλα που υπάρχουν σ΄ αυτό) είναι ροζ, εγκάρσια κομμένο για να βλέπουν όλοι πόσο ευτυχισμένη είμαι την ώρα που περιφέρομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο.

Τα Χριστούγεννα μου χάρισαν μία στολή νοσοκόμας.

Εκοψα με το ψαλίδι τη σκληρή ζελατίνα και μετά τα λαστιχάκια που ήταν στριμμένα πίσω από το γυαλιστερό χαρτόνι και απελευθέρωσα την άσπρη μπλούζα, τη φούστα, το καπέλο με τον κόκκινο σταυρό και τα άσπρα ανατομικά σαμπό.

Τα φόρεσα και περίμενα να φροντίσω τους αρρώστους.

Αυτοί που μπήκαν στο δωμάτιο έδειχναν υγιείς.

Μετά από λίγη ώρα παιχνιδιού, μου αφαίρεσαν τα πόδια και το κεφάλι.

Έμεινα μια παράλυτη ακέφαλη νοσοκόμα.

Ύστερα μου αφαίρεσαν και την άσπρη μπλούζα μου για να δούνε και να αγγίξουν το στήθος μου.

Στην άλλη πλευρά του δωματίου, ένα από τα πολλά χέρια άρπαξε από το πάτωμα το κομμάτι της μέσης μου με τη άσπρη φούστα και του ζευγαριού των ποδιών μου με τα σαμπό, άνοιξε τα πόδια μου τόσο ώστε να σχηματίσουν μια οριζόντια γραμμή, πέρασε το δάκτυλο μέσα από το μικροσκοπικό εσώρουχο και ψαχούλεψε με μανία το κοίλο σημείο του πλαστικού που υπάρχει ανάμεσά τους.

Πονούσα και ντρεπόμουν πολύ αλλα παρέμεινα ανέκφραστη χωρίς δάκρυα, καθώς παρόλη την ελαστικότητα του πλαστικού που χρησιμοποιούν στο εργοστάσιο, κανείς δεν μπορεί να επέμβει στην έκφραση που έδωσε στο πρόσωπό μου ο κατασκευαστής, ούτε καν ο ίδιος ο πόνος, πόσο μάλλον η ντροπή…..

Επίσης καμιά κραυγή μου δεν κατάφερε να βγει από το ακρωτηριασμένο κεφάλι μου δεδομένου ότι αφότου αποκεφαλίστηκα και μου επιβλήθηκε αναγκαστικός αποχωρισμός από το υπόλοιπο σώμα μου, το κουμπί που είχα στην κοιλιά μου και μου επέτρεπε να λέω «Καλημέρα» όταν με έβαζαν να σταθώ όρθια, «Καληνύχτα» όταν με ξάπλωναν ανάσκελα, και «Ουά Ουά» κάθε φορά που μου έστριβαν τα πόδια ή τα χέρια, έπαψε για πάντα να λειτουργεί.

Ακόμα κι αν η γυναίκα που συγυρίζει το δωμάτιο τις Πέμπτες ενώσει ποτέ τα κομμάτια μου σε μια προσπάθεια να επαναφέρει σε τάξη το χώρο στα μάτια των επισκεπτών,

τίποτα δεν θα μαρτυρήσει ποτέ το βιασμό μου.

Μόνο η ψυχή μου θα θυμάται

πόσο οξύμωρο φαντάζει
το διαρκές ανεξίτηλο λευκό της στολής μου.

Sourlouloudi 17.2.2004

Γράμμα από το Desktop

Είμαι μάλλον ορχιδέα

Εχω πάντα το φόβο πως αν με είχαν φωτογραφήσει από άλλη γωνία, και το κάδρο ήταν ανοιχτότερο, μπορεί να μάθαινα πως δεν είμαι παρά ένα κοινό αγιολούλουδο του βουνού, επεξεργασμένο ηλεκτρονικά -ακόμα χειρότερα- για περισσότερη αντίθεση και χρώμα. Ευτυχώς για την εντύπωση που φέρω για τον εαυτό μου, δεν υπάρχει παρά μία μόνο φωτογραφία μου στο διαδίκτυο.

Δεν ξέρω ποια είναι η θέση μου εδώ.

Δεν θυμάμαι καν αν έχω μεγαλώσει σε βρεγμένο χώμα.

Από τον τρόπο πάντως που με χρησιμοποιούν, εικάζω πως ο ρόλος μου είναι να κάνω μαγικότερη την ανία,

χρωματιζοντας φούξια-γκρί τις στιγμές της,

απολύτως ανίκανη ωστόσω να την αρωματίσω.

Συνήθως οι αναπολήσεις που προκαλώ και που παρεμβάλλονται των δακτυλογραφήσεων, αφορούν σε ιαπωνικά ξύλινα παρτέρια, ή σε ανιαρές νεόπλουτες συλλέκτριες σπάνιων λουλουδιών στη ΝΥ.

Για μενα πάλι, ένα μόνο πλεονέκτημα πιστεύω πως θα μπορούσε να κρύβει η τοποθετησή μου στην οθόνη του υπολογιστή σου

…….ή μήπως μειονέκτημα;

Παρά την απόλυτη έλλειψη οξυγόνου και υδάτων, δεν μου επιτρέπεται ο μαρασμός.

Είμαι υποχρεωμένη σε ισόβια ακινησία,

σαν βουτηγμένη σε πορσελάνη,

στερούμενη δικαιωμάτων που απολαμβάνουν ακόμα και οι κοινες ορχιδέες των ανθοπωλείων, καθώς

δεν συγχρωτίζομαι με άλλα άνθη,

δεν απολαμβάνω κολακευτικών σχολίων,

ενώ το τζάμι που με προστατεύει, δεν μου επιτρέπει να πουδράρω καμία ανήσυχη μύτη με πορτοκαλί στίγματα γύρης.

Τη δική μου ανία πάλι, ουδείς την διασκεδάζει.

Συνήθως περνώ τη μέρα μου προσευχόμενη την ύπουλη διεισδυτική κυριαρχία ενός ανίκητου ηλεκτρονικού ιού

που θα με ανακουφίσει με την καταστροφικότητά του,

από την κούραση της αθανασίας μου.

Sourlouloudi 2007