Σκέψεις πάνω από το Baffin Island Πετάμε πάνω από ένα πρωτόγνωρο αλπικό τοπίο. Αριστερά της Γροιλανδίας, το Baffin Island στη θάλασσα του Labrador. Tίποτα εδώ δεν μοιάζει με την Γροιλανδία. Από τα 34.000 πόδια, το μόνο που διακρίνεται είναι απέραντοι λόφοι χτυπημένης μαρέγκας, που διακόπτονται από τις γκρί λωρίδες που σχηματίζει το αυγό μόλις το αφήσεις λίγα λεπτά να ηρεμήσει από το χτυπητήρι. Τοπίο-κομμένη μαρέγκα, με έναν ήλιο κρόκο να την ζεσταίνει. Αναρωτιέμαι αν η πόλη του Labrador κατοικείται μόνο από την αγαπημένη ράτσα. Μπροστά μου ξεμουδιάζει μια λυγερή γυναίκα, που αν και ξυπόλητη, μπορεί και να ξεπερνάει σε ύψος το 1,80. Τα νεφρά μου επαναστατούν μετά από τόσες ώρες ταξίδι, εξαναγκάζοντάς με, να στείλω δείγματα των χημικά επεξεργασμένων κοπράνων μου σε αυτή την άγνωστη παγωμένη γη. Την ίδια στιγμή αισθάνομαι πως μέσα από την στενή οπή που εξαφανίζει με στριγκό ήχο και πεπιεσμένο αέρα οτιδήποτε πετάξεις στην λεκάνη του αεροπλάνου, ρισκάρεις την πιθανή αναρρόφηση της αφυδατωμένης φιγούρας σου, που σμικραίνει σαν ανυποψίαστο καρτουνάκι, και κυλάει όπως το λάδι στο χωνί, για να διαλυθεί ταυτόχρονα με την έκθεσή της στους -52ο Κελσίου που επικρατούν αυτή τη στιγμή εκτός αεροσκάφους. Αν ήταν η τέφρα μου, όλα αυτά θα αποκτούσαν συμβολική σημασία, κι ας διασκορπιζόταν όλη μου η ύπαρξη μέσα από το πάτημα ενός κουμπιού, που δίνει την εντολή σε μιά τυχαία χημική λεκάνη να αδειάσει το όποιο περιεχόμενό της στο χάος. Μπροστά μου αναβοσβήνει συνεχώς η ανάποδη μέτρηση της άφιξης στο άγνωστο: Time to destination : 4.55, Time to destination 4.54, Time to destination... Time to destiny ;