Κι αν το νερό μοιάζει πια τόσο ήρεμο, το βότσαλο που κύλησε στη λίμνη εκείνη την Αποκριά δεν σταμάτησε στιγμή να της προκαλεί, τη γλυκιά ανατάραξη της πρώτης στιγμής, ομορφαίνοντας τις μέρες της με ένα χαμόγελο, και τις νύχτες της με ένα κράτημα του χεριού κάτω απ΄ τα σεντόνια, απαγορεύοντας στο πέρασμα του χρόνου να την αφήσει να ξεχάσει τη σημασία μιάς τόσο αρμονικής συνάντησης δυό σκιών που περιπλανιόντουσαν χαμένες με μιά μικρή φλόγα στο μέτωπο αόρατη από τους πολλούς σε μιά συγκέντρωση που ξεγελούσε τη μοναξιά τους με τη βοή της και τα χρώματα, μασκαρεμένες τους εαυτούς που ανοίγουν εύκολα τις αγκαλιές μέχρι που αναγνώρισαν, ο ένας στο μέτωπο του άλλου, το κρυφό τους σημάδι τη στιγμή που έμεναν μόνοι και σταμάτησε η μουσική και ξέβαψαν τα πρόσωπα και ξεντύθηκαν τις στολές που φορούσαν τόσα χρόνια και μοιράστηκαν το μεγαλείο του γυμνού εαυτού τους