Wednesday, September 13, 2006


Η ενδοκειμενική αφήγηση της αστυνομικής μου ταυτότητας, καθώς το εγώ κάνει βόλτες έξω απ΄ αυτήν
Γιατί δεν έχω μάτια γαλανά; Μα με ρωτάτε έτσι απλά γιατί δεν μοιάζω του πατέρα μου; Ξέρετε όσα χρόνια τυραννήθηκα μ΄ αυτό; Εδώ δεν έχω γένος και σας πείραξε το χρώμα των ματιών μου;
Δεν είμαι εγώ σας λέω, κοιτάξτε τη φωτογραφία, εγώ ποτέ δεν χαμογέλασα τόσο γλυκά.
Οχι, δεν ήταν άνοιξη όταν γεννήθηκα, κι ας είχα για μητέρα ένα αγριολούλουδο και για πατέρα έναν άνεμο. Αλλωτε την θυμάμαι παπαρούνα, ντυμένη τις φακίδες και τα κόκκινα μαλλιά της. Αλλά μπορεί και νάταν χαμομήλι, γιατί καθώς την έπινα γλυκά αποκοιμιόμουν. Την είπαν όμως Μαργαρίτα, γιατί δεν έπαψε στιγμή να αναρωτιέται : την αγαπούσε τάχα o άνεμος ή μήπως όχι;
Οχι, δεν μένω πιά εκεί. Δεν είδατε την στέγη πως χορτάριασε, ούτε του κήπου μου την πόρτα που σκεβρώνει; Για την ακρίβεια κατοικώ όπου με πιάσει η νύχτα, έχω για καβούκι ένα παλιό αυτοκίνητο, φυλάω στο πορτ μπαγκαζ τα χειμωνιάτικα κι αλλάζω στα παρκάκια ανάλογα με τον καιρό και με τους ρόλους.
Οχι, δεν ξέρω τίνος είναι αυτός ο δείκτης. Ακούμπησα τόσες φορές που σκούριασαν τα αποτυπώματα. Καμιά δακτυλοσκόπηση και μέθοδος δεν θα μ΄ αποκαλύψει. Και τα λίγα που ξέχασα, προλάβαν και τα σβήσανε τα μοσχοσάπουνα φτηνών ξενοδοχείων.
Οχι, δεν είναι αυτή η υπογραφή μου. Εγώ υπογράφω μόνο με σταυρούς και χρώματα, κι άμα καμιά φορά γράψω με σύμβολα, το Καπα μου φέρνει σε ξεραμένη ελιά, το Δέλτα σε πιστό που ικετεύει, και ο Ομικρον σαν δίνη ορθάνοιχτη στο χάος.
Sourlouloudi 25.10.2003

2 comments:

alex said...

Τι ωραίο ποίημα...Το Ο σα δίνη ορθάνοιχτη στο χάος.Παραπαίω στο χείλος του Ο.

andy dufresne said...

Όμορφο blog, όμορφα κείμενα, όμορφες φωτογραφίες.

Μ' αρέσουν τα κείμενα που είναι λιτά και η κάθε φράση έχει πολλά να πει.

Άσε που το θεωρώ και Τέχνη...

Καλή δύναμη.