Σκεφτόμουν μια μέρα πως τo χειρότερο πράγμα με την αυτοκτονία, είναι ότι μπορεί να αποτύχεις. Δεν εννοώ τι κρίμα που δεν τα κατάφερες να δραπετεύσεις από την Ζωή, η οποία ίσως είναι μια υπερτιμημένη έννοια, την οποίαν εσύ δεν εκτίμησες, ή δεν πάλεψες, ή βαρέθηκες ή δε σου πήγε τελος πάντων. Εννοώ πως το χειρότερο πρέπει να είναι το συναίσθημα άλλης μιάς αποτυχίας. Την οποία μέσα σε όλα, πιθανότατα θα κληθείς πολλάκις να αναλύσεις και προς τρίτους. Η πρώτη σου σκέψη ειδικά αν έχεις χάσει και κανένα πόδι, μάτι, ή άλλα ζωτικά όργανα μετά την απόπειρα, και είσαι μέσα στην παραζάλη, εικάζω πως είναι "Που βρίσκομαι?" "Εδώ τωρα τι είναι?" "Πέρασα στην άλλη διάσταση ή όχι?" Αν δεις καμιά 15αριά περίεργους γύρω σου, ή αισθανθείς σωματικό πόνο, μάλλον εδώ θα είσαι ακόμα, αναμεσά μας, οπότε τζίφος. Η επόμενη σκέψη, για την οποίαν θα επιπλήξεις σίγουρα τον εαυτό σου, μπορεί να είναι "Τι άχρηστος που είμαι, ούτε να αυτοκτονήσω δεν κατάφερα", σωστή σκέψη μάλλον, γιατί αφού μόνο αυτό σε απασχολούσαι τον τελευταίο καιρό, δεν θα έπρεπε το έχεις σχεδιάσει λίγο καλύτερα?. Το επόμενο που έχει πολλές πιθανότητες να σου συμβεί, είναι να ερμηνεύσεις "την διάσωσή σου" ως μεταφυσική παρέμβαση, και να καταλήξεις για την υπόλοιπη ζωή σου μονόφθαλμός ή ανάπηρος ιεροκήρυκας της Εκκλησίας του Χριστού ή άλλων Εκκλησιών, εκθειάζοντας μάλιστα σε κάθε ομιλία σου την ομορφιά του Σύμπαντος και της ζωής, γεγονός που έχει τον κίνδυνο να τα βάλεις άλλη μια φορά με τον εαυτό σου γιατί οι απόψεις σου περί ζωής, και πιθανότατα γενικά οι απόψεις σου, δεν έχουν καμία σταθερότητα. Σε κάθε περίπτωση σε μια Χώρα σαν την δική μας, μην το επιχειρήσεις και για ένα ακόμα λόγο: Υπάρχουν πολύ αυξημένες πιθανότητες κάτι να μην λειτουργήσει (το όπλο που σου πούλησαν να μπλοκάρει ή να είναι ρέπλικα, οι σιδηροδρομικοί να έχουν απεργία διαρκείας κλπ) γεγονός που αυξάνει κατακόρυφα πλέον τις πιθανότητες μιας αποτυχίας, πράγμα που ουδείς σοβαρός υποψήφιος αυτόχειρας θα ήθελε. Sourlouloudi