Monday, October 01, 2007



"Φερε μου ένα κουτάλι απ' το συρτάρι όπως θάρχεσαι"


Κουτάλι : Φύγε από πάνω μου, με λέρωσες

Τανάλια : Δεν φταίω εγώ που με πετάξανε στο σκοτεινό συρτάρι σου

Κουτάλι : Παλιά ήταν τόσο τακτική,

μας φρόντιζε, μας γυάλιζε....τώρα έτσι μισότρελη που την κατάντησε αυτός, την έχασε την αίσθηση της τάξης,

τα πιό πολλά κουτάλια που ΄φυγαν απ΄το συρτάρι δεν ξαναγύρισαν ποτέ

Δικιά του ήσουν και συ;

Μήπως και σένα σε παράτησε σαν έπαψες να τον υπηρετείς;

Τανάλια : Δικιά του ήμουν.

Εγώ του άνοιγα τις κλειδαριές και τα λουκέτα,

καμιά φορά με πέταγε με δύναμη και με το στήθος μου έκανα θρύψαλα τις πιό μεγάλες τζαμαρίες

Δικιά του ήμουν

μέχρι χθές βράδυ

Κουτάλι : Μαντεύω –τέτοιος πού είναι-- πως τα πέταξε μαζί με σένα,

τα τόσα χρόνια που τον υπηρέτησες,

με μιά αδιάφορη χειρονομία στον κάδο των απορριμμάτων

ίσως γιατί τα σκουριασμένα χρόνια σου του λέρωναν τα χέρια,

τα ήδη τόσο λερωμένα, τι ειρωνεία!

Τανάλια : .............με ξύπνησε μες τα μεσάνυχτα και μ’ έβαλε όπως πάντα στην αριστερή του τσέπη,

μαζί τρυπώσαμε στο σπίτι της γωνίας απ΄ τ΄ ανοιχτό παράθυρο,
με κράταγε σφιχτά απ΄ το λαιμό μέσα στις χούφτες του,

ξάφνου, με σήκωσε ψηλά μεσ΄στο σκοτάδι

και με μανία με χτύπησε στο ζαρωμένο πρόσωπο ενός γέρου που κοιμότανε πάνω στα παλιοστρώματα με τις οικονομίες του......

..........μετά από αυτό και πριν προλάβω να συνέλθω από το σοκ,

γεμάτη αίματα με δύναμη με πέταξε απ’ το παράθυρο στον κήπο σας

Εκεί με βρήκε εκείνη και με περιμάζεψε,

την είχα δεί πολλές φορές από μακριά να τον κατασκοπεύει,

μ’ από κοντά με το μακρύ της, άσπρο, μεταξένιο νυχτικό,

μου φάνηκε σαν άγγελος

«ο άγγελος» σκέφτηκα «που έστειλε ο Θεός για ν’ απαλύνει της ψυχής τα τόσα κρίματά μου»

Κουτάλι : Και την κυρά μου έτσι την πέταξε κι αυτήν

γι΄ αυτό κι αυτή τις νύχτες μόλις η γειτονιά σωπάσει, τα μακριά της ντύνεται φορέματα, με την ελπίδα ένα του βλέμμα έστω

στις μεταξένιες τους πτυχές να αιχμαλωτίσει

Τανάλια : ....καθώς αφηρημένη στο συρτάρι σου με πέταξε,

είδα δυό τρία από τ’ αδέρφια σου -κατά πως φαίνεται-

να αργοπνίγονται στο λιγδιασμένο νεροχύτη της κουζίνας

Κουτάλι : ....ήμασταν δώδεκα ασημένια αδέρφια στην αρχή,

νομίζω πως τα περισσότερα τα πέταξε μαζί με τα αποφάγια αφηρημένη στα σκουπίδια

Τρέμω κάθε φορά που ανοίγει το συρτάρι...

κι αν με διαλέξει;

Τανάλια : Δεν θα σε δει όσο καταφέρνω πάνω στο σώμα σου να ισορροπώ

κι από την άλλη, εσύ τι λες;

δύο κρύα μέταλλα αν μείνουν ενωμένα μπορεί να ζεσταθούν

Κουτάλι : Τα μέταλλα είναι πάντα παγωμένα,

μόνο τα καμινέτα μπορούν να τα ζεστάνουν

και να τα λιώσουνε μπορούνε

αν λιώσω

θα πάψω να είμαι κουτάλι,

κι αν λιώσεις και συ μαζί μου

μπορούσε να ενωθούμε για πάντα,

τι λές;

τι θα λεγες να γίνουμε ένα όμορφο σκαλιστό κηροπήγιο;

Τανάλια : Ασήμι με ατσάλι;

Τι τύχη θα μπορούσε άραγε να ‘χει ένα κράμα αληθινά τόσο, μα τόσο αλλόκοτο; Κι αν εσύ λιώσεις πριν από μένα;

Εγώ τι θ’ απογίνω;

Κουτάλι : Θα μείνουμε μιά μάζα άμορφη,

ποιόν αφορά το σχήμα μας,

μαζί δε θα ΄μαστε;

Eσύ μια μολυβένια κηλίδα,

και εγώ οι ασημένιες ανταύγειες σου που θα λαμπυρίζουν στο πρωϊνό φως

Sourlouloudi

11 comments:

Spitogata said...

Τελικά ενώθηκαν;
Έσβησαν το αιματοβαμένο παρελθόν της τανάλιας και την μοναξιά του κουταλιού;

Ενδιαφέρουσα αναζήτηση...

Iωαννα Κολλινιατη said...

Spitogata Welcome to my blog
Ευχαριστώ για την επισκεψή σου και την ανάγνωση του κειμένου μου. Τελικά ναι, ενώθηκαν, ακριβώς για τον λόγο που εντόπισες. Oπως τόσοι και τόσοι αλλοι, που είχαν πάψει πια να πιστεύουν πως καποιος μια μέρα θα ξεχώριζε και θα αγκάλιαζε την μοναδικότητα τους.

Anonymous said...

Αχά. Kαι να επιτέλους ένα χαρούμενο τέλος δηλώνεται από τη συγγραφέα στα σχόλια. Είναι μία σκέψη ύστερη. Δεν προκύπτει από το κείμενο. H αλήθεια είναι πως από το κείμενο δε ξέρουμε τι έγινε. Σαν εκείνες τις ταινίες που ελπίζεις βουβά μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας, πως ναι το τέλος θα έρχεται με μία λύτρωση, με μία ένωση, και αίφνης τα γράμματα των τίτλων. O σκηνοθέτης δεν θέλει να σου πει, θέλει να υποθέσεις.

Θέλει να ελπίσεις.

Ή να πιστέψεις.

Mερικές φορές και ενάντια σε κάθε λογική. (Πολύ όμορφη ιδεά κίνησε αυτή την ιστορία!)

piece de resistance said...

oh!! what a super concept!! λατρεψα την ιδεα σου με αυτο το μπαλέτο των εργαλειων το ένα πάνω στο άλλο να μιλάνε τρυφερά και εξομολογητικά,σε διαδίδω απ το πρωι απο τα δικα μου σχόλια.Και εννοείται ως αθεραπευτα ρομαντική μου αρεσει το χαρούμενο τέλος ναι ναι like a bright sunny day..thank you

Iωαννα Κολλινιατη said...

piece de resistance
Eυχαριστώ για τα σχόλιά σου. Νομιζω πως είναι το πρωτο post μου με happy end. Εγώ σε διαδίδω από μέρες. To blog σου έχει συγκλονιστική αισθητική και ασκεί μια μυστηριώδη υποβολή στους αναγνώστες σου.

ΠΑΥΛΟΣ said...

Είσαι απίστευτη, δεν νομίζω ότι έχω να σχολιάσω κάτι. Φοβάμαι μην το χαλάσω. Να σαι καλά

piece de resistance said...

sourlouloudi εγω eυχαριστώ για τα σχόλιά σου. it could be the beggining of a series of happy endings. διαδιδουμε την αισθητικη που μας συγκλονιζει κι εσυ εισαι εκει παορυσα με την χαμηλοφωνη οπως λες αλλα τοσο σπουδαια διεισδυτικη σου ικανοτητα ασκείς και εσυ τα μαγικα σου keep penetrating as a sure louloudi!

ΠΑΥΛΟΣ said...

Dear blogger, perimenw mia syntagi mageirikis kai apo sena
Mporeis kai na klepseis an theleis apo biblio, an kai tha protimoysa na min to kaneis
Oi syntages olwn sas, tha anartithoyn sto blogg moy me ta onomata sas
Tha yparksei psifoforia kai vraveio

Aris Grandman said...

Σιωπηλή Διαδιείσδυση πολύ καλή η ιστορία σου. Αν και εγώ θα την ήθελα ελάχιστα πιο σκληρή. Αλλά de gustibus... Στο κάτω κάτω, δική σου είναι, την κάνεις ό,τι θέλεις. (Συγγνώμη για την παρατήρηση αλλά με παρασύρει η δουλειά που κάνω: γράφω βιβλία και κρίνω βιβλία...). Προχώρα κανονικά. Και το όνομα του μπλογκ, λουλούδι όχι αστεία!

hasapi grammata said...

den mporeis na peis...
vlepo oti exoume koinous filous kai anagnostes
mou xrostas enan iperoxo kafe sto spiti sou
filia...

Iωαννα Κολλινιατη said...

Paulos
Ευχαριστώ για τα σχόλια σου, η συνταγή θα έρθει σύντομα

Grand man
Welcome to my blog και χαίρομαι που σε γνωρίζω. Ευχαριστώ για τα σχόλια σου, σε είχα και εγώ αναζητήσει νωρίτερα αλλά για κάποιο καιρό είχε χαθεί από ότι κατάλαβα το ηλεκτρονικό σου αποτύπωμα. Να ξέρεις ότι είναι παντα καλοδεχούμενες υποδείξεις και παρατηρήσεις και ότι θα χαρώ να σχολιάσεις και προηγουμενα post μου αν ποτέ σου το επιτρέψει ο χρόνος σου. θα επανέλθω και εγώ με σχόλια στα υπέροχα κειμενά σου στα οποία θέλω να βυθιστώ, όχι όμως βιαστικά, αλλα με την ανεση του χρόνου που τους αρμόζει, αν και δεν έχω καταλάβει αν επιτρέπεις σχόλια, τουλάχιστον στα νεότερα γραπτά σου.

Χasapigrammata
Τι ωραία που είναι όλη αυτή η παρέα...