Monday, October 22, 2007



Room-mates

Ασθματικοί στο ίδιο σανατόριο

Εθισμένοι στης χρόνιας απομόνωσης την υγρασία

Εγώ και το συνομήλικο σπίτι μου

Αναπνέουμε με δυσκολία πια

ο ένας την πατίνα του άλλου



Παρά τα τόσα χρόνια συγκατοίκησης

Κανείς από τους δυο μας δεν αποτολμά

προβλέψεις ασφαλείς για την ταχύτητα

διάβρωσης των τοιχωμάτων μας



Οταν των περιπάτων μου των πολυετών

συσσωρευμένοι πόνοι με βαραίνουν

στη χειμερία νάρκη μου ξαπλώνω νηστική

Από το φόβο μην αντέξω πάλι το βαρύ χειμώνα και ξυπνήσω




Μα σαν καμιά φορά φοβάμαι να παλιώσω

Διπλώνομαι χειμώνες ολόκληρους στα συρτάρια

Και την σιωπή των έσω αφουγκράζομαι

Πιπιλώντας αργά αργά τα μπαλάκια της ναφθαλίνης

Sourlouloudi

11 comments:

Anonymous said...

Πρέπει να τολμήσεις να ανοίξεις ένα παράθυρο σε αυτό το κάστρο. Nα μπει το φως. Nα φύγει η υγρασία. Αυτό το παρελθόν έχει γίνει τοίχος γύρω από την καρδιά σου, και εγώ γύρω-γύρω με τα σαλπίσματα περιμένω να γκρεμίσει. Mήπως πρέπει να σπρώξεις και εσύ λίγο. Λίγο;

piece de resistance said...

τι καλο κειμενο! despite being true to your dark narrative peotic spirit εχει την σκληρη οικονομια των λεξεων που διεισδυουν εσυ φαινεται το ξερεις καλα αυτο
Η πλακα ειναι οτι πρινλιγες μερες εγραφα κι εγω για τους συγκατοικους με τιτλο we are roomates discovering each other καποισ ειδε ακομη και το φεγγαρι μεσα στο ποστ..ας ειναι καλα και εσυ καλα να εισαι να μας γραφεις..καληνυχτα

Iωαννα Κολλινιατη said...

jericho
Ευχαριστώ για την επίσκεψη. Οι πόρτες του κάστρου ανοιγοκλείνουν συχνά. Δεν είναι μόνιμα κλειστές. Ουτε το ανάποδο. Αυτή είναι η δική μου ισορροπία. To φως δεν μου αρέσει πολύ, μου αρέσει το ημίφως. Το παρελθόν δεν είναι κάτι που κουβαλάω τόσο όσο λες. Απλά είμαι σε θέση να δηλώσω ότι είμαι ευτυχισμένη και χωρίς παρουσίες άλλων στα δωμάτια του κάστρου μου. Αν έρθουν, είναι ευπρόσδεκτες, κι αν πάλι φύγουν δεν τις πενθώ.

Piece de resistance
Καλησπέρα. Χαίρομαι που σου άρεσε αυτό το κείμενο. Το αγαπώ και εγώ πολύ. Κατι γίνεται και συμπίπτουμε πάλι. Σαν τις γυναίκες που όταν κάνουν πολύ παρέα αδιαθετούν την ίδια μέρα. Η κάπως έτσι. Ωραία είναι.

Anonymous said...

αγαπητη sourlouloudi που δεν εισαι καθολου το παραπανω γιατι τοση απαισιοδοξια? Βγες εξω ρε παιδι μου και αν δεν σου αρεσει η πολη αλλαξε πολη,αν δεν σου αρεσει η δουλεια σου αλλαξε δουλεια,αν δεν βρισκεις εναν ανθρωπο φωναξε δυνατα,και αν χρειαζεσαι καινουργιες παραστασεις ταξιδεψε..vivere pericolosamente φιλεναδα

Iωαννα Κολλινιατη said...

Ysatis today
Kαλώς ήρθες λοιπόν, σε πρόσθεσα και στα links μου. Σε ευχαριστώ για όσα μου γράφεις. Οφείλω όμως να σου πω, πως παρά τα φαινόμενα, δεν με διακρίνει ίχνος απαισιοδοξίας. Οπως έγραψα και σε άλλο αναγνώστη, μου αρέσει απλά να εστιάζω στα σκοτεινά σημεία της ψυχής. Δεν μισώ καθόλου την ζωή μου, μου έχει χαρίσει ως επί το πλείστον υπέροχες στιγμές, είμαι πάντα εξαιρετικά χαμογελαστή και ευγνώμων για όσα έζησα και ζω. Η πόλη είναι αλήθεια πως δεν μου δίνει καμία έμπνευση πια, νιώθω πως την κατέχω. Πρέπει να ξαναταξιδέψω, έχεις δίκιο εδώ. Θέλω επίσης κάτι να ταραξει πάλι τα νερά της λίμνης, και δουλεύω όσο αυτό είναι στο δικό μου χέρι, προς αυτή την κατεύθυνση. Τέλος το blogging από μόνο του αποτελεί για μένα μια από τις καλύτερες στιγμές της μέρας. Καλό απόγευμα

Anonymous said...

Is this a castle or a prison

piece de resistance said...

Agapiti aisiodoxa skoteini sourlouludi! eisai syntrofos nai borei na syntonizomaste kai se alla pou xereis..

hasapi grammata said...

panemorfo sourlouloudi pou tha eglimatousa mono kai mono gia na me iperaspistis...

sto facebook mou tha vris mia anakoinosi gia mia ekdilosi tango mesa apo pinakes. an mporesis na to koinopoiisis kai esi tha itan iperoxo...

to exo protini se 3 atoma dedomenou oti apo ta keimena mas ksero oti esto se emas kai tous filous mas, tha aresi...

tin kalispera mou

Anonymous said...

Backbeat the word was on the street
That the fire in your heart is out
I'm sure you've heard it all before
But you never really had a doubt

Anonymous said...

γεια σου και καλώς όρισα.

Διάλεξα το ποίημα που μ' άρεσε περισσότερο να σου στείλω θερμούς χαιρετισμούς. Όταν το διάβασα, είχα αυτόματα εικόνες και μουσική στο μυαλό μου. Εγώ δεν το βρίσκω απαισιόδοξο διότι δεν μου βγάζει παραίτηση, αλλά αναμονή. Δεν μου βγάζει εγκλεισμό σε έναν -ξένο- χώρο, αλλά ταύτιση και γλυκιά εγκατάλειψη στον πιο προσωπικό χώρο, που δεν μπορεί παρά να είναι σκοτεινός και υγρός σαν τη μήτρα.
Να συνεχίσεις να γράφεις. Σκοτεινά, αυτό έχουμε ανάγκη, γιατί οι χαζοχαρούμενοι συνωστίζονται γύρω μας τρομοκρατώντας μας με την υποχρέωση να είμαστε "ευτυχείς".

Μια ερώτηση: τα σχόλια που λαμβάνεις κατά καιρούς, επηρρεάζουν τα επόμενα ποιήματά σου;

Γνωριστήκαμε σε κοινή φίλη. Είμαι ο ομότεχνός σου στον πονόδοντο, ήμουν ελαφρώς παραμορφωμένος και από εδώ και πέρα περιστασιακός διαβάτης των ιστοσελίδων σου -το λιγότερο-. Το μέιλ μου είναι
noisyflight@hotmail.com

noisyflight

Iωαννα Κολλινιατη said...

Αnonymous γεια σου και καλώς ήρθες.

Χαίρομαι που σε άγγιξε αυτό το κείμενο. Σιχαίνομαι και εγώ την υποχρωτική ευτυχία, όπως και εσύ, με κορωνίδα της πίεσης αυτής, τα Χριστούγεννα, την μητέρα-γιορτή των υποχρεωτικών χαρούμενων στιγμών. Και τέλος πάντων η μη συνεχής ευτυχία (δεν λέω η δυστυχία γιατί δεν την επιδιώκω κιόλας, και δεν θέλω και να την προσκαλέσω) ή καλύτερα η περιστασιακή μελαγχολία, αν ξέρεις να την διαχειριστείς, είναι πνευματικά πολύ πιό παραγωγική περίοδος από την ευτυχία.

Η σχέση μου με το σπίτι μου είναι εξαιρετική και ζεστή σαν μαλακό ύφασμα. Δεν ξέρω αν περιμένω κάτι, δεν ξέρω αν υπάρχει αναμονή.

Τα σχόλια που λαμβάνω είτε είναι καλά είτε όχι, αλλά κυρίως το ίδιο το γεγονός των επισκέψεων αγνώστων ανθρώπων ως επί το πλείστον, ασχέτως σχολίων, με ενθαρρύνουν να μην σταματήσω να γράφω και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με άλλους. Χαίρομαι όταν κάποιοι περνάνε που και που από τον "κήπο μου" και χαίρομαι να τρυπώνω σιωπηλά και εγώ στον δικό τους(interpenetration silencieuse δεν είπαμε?) Οχι όμως δεν επηρεάζουν τα επόμενα ποιήματά μου.

Θα χαρώ να σε ξαναβρώ εδώ και εύχομαι και οι δύο να πάψουμε να πονάμε οσονούπω.

Πολλούς χαιρετισμούς και από μένα και περαστικά