Body languαge

Την ώρα που η μπάντα έπαιξε το πένθιμο εμβατήριο, και τα βήματα των τεσσάρων συντονίζονταν αργά στους ρυθμούς των κρουστών, δεξιά και αριστερά απ’ την σημαία που σκέπαζε τη γυαλάδα του δρύινου ξύλου, με το κεφάλι να κρέμεται ανάμεσα στους ώμους, οχυρωμένη πίσω απ΄ το αδιαπέραστο μαύρο ενός κοκάλινου σκελετού γυαλιών-πεταλούδας, εστιάζοντας από τα γόνατα τους και κάτω, μετρούσε αμήχανα τα παπούτσια που στέκονταν πάνω στο γρασίδι, με τις μύτες τους στραμμένες καταπάνω της.

Και καθώς το βλέμμα κύλαγε αφηρημένα πάνω από κατάμαυρες γόβες και απρόσωπα μοκασσίνια, ένα ζευγάρι μπεζ καστόρινα παπούτσια με λίγες πινελιές εκάϊ, με εξαιρετική ραφή και προσεκτικά στοιχισμένα μεταξωτά κορδόνια, έκανε το βλέμμα της να σταθεί. Το δεξί είχε σταθερά τη μύτη στραμμένη προς το μέρος της, ενώ το αριστερό, πιο αμήχανο, στηριγμένο πάντα στον άξονα ενός καλοσχηματισμένου τακουνιού από ξύλο τριανταφυλλιάς, καταπλάκωνε με γρήγορες κινήσεις, πότε αριστερά και πότε δεξιά, τις τούφες της φρεσκοκουρεμένης χλόης.

Ασυναίσθητα έσπρωξε τους γοφούς μέχρι να σφηνώσουν στην πλάτη της καρέκλας, έσφιξε τα πόδια, ένωσε τα γόνατα μεταξύ τους και τέντωσε τη φούστα προς τα κάτω. Υστερα ίσιωσε την πλάτη και πρόταξε το στήθος προς το μέρος τους, ελέγχοντας ένα ένα τα κουμπιά, για την περίπτωση που κάποιο θα υπέκυπτε στην πίεση της ξαφνικής και απότομης έκτασης του σώματος. Διατηρώντας το κεφάλι στραμμένο προς το έδαφος, με την έκσταση της μπεζ αυθάδειας των καστόρινων παπουτσιών να της γαργαλάει το υπογάστριο, αποτόλμησε μια αναρρίχηση του βλέμματος ελάχιστων μόνο εκατοστών και ελέγχοντας απόλυτα την κίνηση των βλεφάρων, επέτρεψε στην επιθυμία να κινηθεί στα στενά πλαίσια της διαδρομής που ξεκινούσε πάνω από το στρίφωμα του παντελονιού και τελείωνε στη γραμμή του φερμουάρ, ακριβώς κάτω από την σκαλιστή αγκράφα μιας ασυνήθιστης ζώνης από δέρμα προβάτου.

Υστερα συγκέντρωσε όλη τη δύναμη του βλέμματος πάνω στο φερμουάρ, προσπαθώντας να ανιχνεύσει ανεπαίσθητες μικρές κινήσεις κάτω από το ύφασμα, ενώ την ίδια στιγμή, ένα ανεβοκατέβασμα του ματιού συνέλαβε το αριστερό μοκασσίνι να έχει σταματήσει το αμήχανο παιχνίδι με τη χλόη και να έχει στραφεί καθαρά προς το μέρος της. Αξαφνα, και καταμεσής της ζέστης του καλοκαιριού, ένιωσε το αναπάντεχο ρίγος του ρεύματος των χαραμάδων του χειμώνα, και τις ρώγες της να διαπερνούν το λεπτό μεταξωτό του στηθόδεσμου και το ζέρσεϋ του πουκαμίσου.

Στην απέναντι πλευρά, ένα χέρι με δυνατά και μακριά δάκτυλα, προσγειώθηκε με ορμή πάνω στο φερμουάρ, διαταράσσοντας με πολύ γρήγορες και απαλές κινήσεις τις πιέτες δεξιά και αριστερά απ΄ τον καβάλο, επιτρέποντάς της να αρχίσει σιγά σιγά να διακρίνει τα μικρά σκιρτήματα για τα οποία είχε απαγορεύσει στο βλέμμα της να μετακινηθεί εδώ και λίγα λεπτά από την εικόνα στην οποίαν είχε εστιάσει.

Το χέρι εκτελώντας γρήγορες κινήσεις απαλού ξεσκονίσματος, ανέβηκε με ταχύτητα προς το λαιμό και προσγειώθηκε στον χοντρό κόμπο μιας μεταξωτής γραβάτας με γκρί και μπέζ ρίγες. Το βλέμμα της με την ίδια ταχύτητα παρατήρησε τους αδένες του λαιμού του που φούσκωναν, κάτω από την πίεση της διόρθωσης του κόμπου της γραβάτας, και διέκρινε μέσα από το άσπρο λινό του πουκάμισο, τα κόκκαλα της κλείδας να τεντώνονται με περηφάνια δίπλα στον φρεσκοσφιγμένο κόμπο.

Ενιωσε τον ιδρώτα να κυλάει αργά από την κοιλότητα της μασχάλης μέχρι τα πλαϊνά της μέσης της και το αίμα να ζεσταίνει απαλά τις αρτηρίες της. Το βλέμμα τώρα απαιτούσε να ανέβει λίγο περισσότερο αδιαφορώντας για τα μαλώματα της και τις νουθεσίες της περί εγκράτειας και απαγορευμένου τόπου και χρόνου. Ασυναίσθητα, έβγαλε τα γυαλιά και τα ακούμπησε στη φούστα, έστρεψε τους καρπούς των χεριών της προς το μέρος του και σταύρωσε με προκλητική αυθάδεια τα πόδια της δίνοντας μια ανεπαίσθητη κλίση στα γόνατα έτσι ώστε να έρθουν στην ίδια ευθεία με τις μύτες των παπουτσιών του.

Το βλέμμα τότε δραπέτευσε από την επιβολή της και με σίγουρες κινήσεις προσγειώθηκε στο πρόσωπό του, επιτρέποντας στις κόρες των ματιών τους να υγρανθούν ταυτόχρονα σε μία μοναδική στιγμιαία συνάντηση τόσο υψηλής ακτινοβολίας, ώστε η λανθάνουσα θερμότητα των σωμάτων να απελευθερωθεί με μια ένταση που καμιά επιστημονική μέθοδος, τύπος ή σταθερά δεν θα μπορούσε ποτέ να μετρήσει.

Υστερα τα μπεζ παπούτσια οπισθοχώρησαν και χάθηκαν ανάμεσα στα μαύρα, και το κεφάλι της έμεινε πάλι να αιωρείται ανάμεσα στους ώμους σε μια γλυκιά ταλάντωση εκκρεμούς.

sourlouloudi 2003

Καρναβάλι ενός κρυφού εαυτού

Δεν είμαι αυτό που περιδένει μεταξωτά το λαιμό μου
Ακόμα και το μετάξι με πνίγει.

Ομως τα ρούχα που φέρω –προσεκτικές επιλογές δεκαετιών--

μπορούν να με κάνουν γιατρό, δικηγόρο, ιδιαιτέρα γραμματέα.

Για να είμαι όλα αυτά δεν πρέπει παρά να έχουν τα ρούχα μου αυστηρές γραμμές και χρώματα,

τα παπούτσια μου να είναι σκουρόχρωμα και κλειστά,

τα μαλλιά μου μαζεμένα και τα χείλη μου άβαφα και σφικτά.

Γιατί όμως, αφού έτσι μόνο διατείνεστε πως με σέβεστε,

όλοι αναίσχυντα φαντάζεστε πως το γκρί τους καλύπτει αναμφίβολα

έναν δαντελένιο ή ακόμα χειρότερα λικρα κρυφό εαυτό;

Αν πάλι λατρεύετε τις πλάνες,

επιτρέψτε μου να σας εξαπατήσω με στυλ.

Σας διαβεβαιώνω πως μπορώ να καταγελώ τη μοναδικότητα της αστυνομικής μου ταυτότητας,

ψηλώνοντας, αλλάζοντας χρώμα ματιών, μαλλιών, επάγγελμα,

αρκεί να μην ξεχνάω ποτέ να σκουπίζω τις πρόσκαιρες μεταπλάσεις μου σε μαντηλάκια καθαρισμού ρόλων και αξιοπρέπειας,

και να αδειάζω κάθε νύχτα τα κονφετί απ΄τα παπούτσια μου.

Sourlouloudi

Δυο μάτια ως cosmopolitan γεωγραφίες

Μιλάω μόνο με τα μάτια, δεν έχω φωνή, τα χέρια μου είναι κομμένα απ΄ τους αγκώνες και κάτω και τα πόδια μου τελειώνουν στα γόνατα.

Με έχουν τοποθετήσει στη μέση του πεζόδρομου. Εχω μπροστά μου ένα άσπρο πλαστικό κουτί από χαλβά. Υπάρχουν μέσα λίγα νομίσματα.

Οσο από το σώμα και το πρόσωπό μου φαίνεται, είναι καμένο. Ετσι με θυμούνται στα τρένα από παιδάκι. Σήμερα είμαι είκοσι πέντε χρονών. Εχω και έναν αδερφό ίδιο με εμένα αλλά με χέρια. Ο αδερφός μου είναι τοποθετημένος στο επόμενο τετράγωνο.

Οταν ήμουν μικρός πίστευα πως κάποιος γιατρός που θα μας συναντούσε στα τρένα, θα έκανε ότι μπορούσε για να μην μείνουμε εγώ κι ο αδερφός μου, παρά μόνο δυο ζευγάρια μάτια. Αλλά, τι περίεργο! Τόσα χρόνια κανένας γιατρός δεν επιβιβάστηκε στο τρένο.

Αν είχε συμβεί τουλάχιστον μετά την εφηβεία, μπορεί τα μάτια σε κάθε τους κλείσιμο, να μου επέστρεφαν την εικόνα ενός παιδιού που κάποτε έτρεξε με πόδια υγιή σε κάποια αλάνα, έκοψε με τα χέρια του ένα λουλούδι, κι ίσως αντίκρισε με μάτια καθαρά, έστω και για μία φορά, το ερωτευμένο βλέμμα μιάς συμμαθήτριάς του.

Συνέβη όμως τόσο παλιά, που η μνήμη πιθανολογεί ακόμα και τη φωτιά.

Μάνα δεν θυμάμαι, ούτε πριν, ούτε μετά.

Τα μάτια μου τα σκεπάζει μιά μεμβράνη.

Ολοι αναρωτιούνται αν περνάει μόνο το φως από κει.

Θα ήταν μιά ανακούφιση γι αυτούς αν ήξεραν πως τις μεμβράνες τους μπορούν να διαπεράσουν μόνο χρώματα και πως μόνο απ΄ τις εναλλαγές που κάνουν οι σκιές τους, θα μπορούσα να υποπτεύομαι τις κινήσεις τους.

Δεν θέλουν να ξέρουν πως τις μεμβράνες τις περνάνε όλοι τους και πως σχεδόν το φχαριστιέμαι που τα χαρούμενα βλέμματα των περιπατητών του Σαββάτου ξαφνικά διακόπτονται από την όψη μου.

Ενα παιδί μου δίνει ένα σάντουιτς. Προσπαθώ να το φάω ισορροπώντας το όσο γίνεται ανάμεσα στους αγκώνες. Το σάντουιτς πέφτει στο πεζοδρόμιο. Eνας σκύλος το αρπάζει στη στιγμή και εξαφανίζεται.

Το ίδιο κουρασμένο βαλς, ακολουθεί τη λατέρνα που χάνεται στα στενά.

Σκοτεινιάζει.

Αρχίζει να βρέχει.

Ο πεζόδρομος αδειάζει.

Που Είναι επιτέλους ; Γιατί Αργησε τόσο;

Sourlouloudi 2006

ΥΣ (συνέβη μπροστά στα μάτια μου)

Oι λεκέδες δεν διακρίνονται

Απέξω μοιάζω με κούκλα.

Μου έχουν ζωγραφίσει τα μάγουλα ροζ, και ένα τεράστιο χαμόγελο.

Το πρόσωπό μου γυαλίζει πολύ.

Αν ποτέ μουτζουρωθώ, αρκεί να μου τρίψει κάποιος το πρόσωπο με ελαφρά σαλιωμένο το δείκτη του και στη στιγμή θα ξαναλάμψει.

Εχω ρούχα πρωινά, βραδινά, ρούχα για το κολέγιο, για το καλοκαίρι, το χειμώνα, το σκι και την ιππασία.

Εχω επίσης έναν καστανό άντρα που κυκλοφορεί σε μία μόνο έκδοση στα μαγαζιά και με μία αλλαξιά ρούχα.

Το σπίτι μου (και όλα τα έπιπλα που υπάρχουν σ΄ αυτό) είναι ροζ, εγκάρσια κομμένο για να βλέπουν όλοι πόσο ευτυχισμένη είμαι την ώρα που περιφέρομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο.

Τα Χριστούγεννα μου χάρισαν μία στολή νοσοκόμας.

Εκοψα με το ψαλίδι τη σκληρή ζελατίνα και μετά τα λαστιχάκια που ήταν στριμμένα πίσω από το γυαλιστερό χαρτόνι και απελευθέρωσα την άσπρη μπλούζα, τη φούστα, το καπέλο με τον κόκκινο σταυρό και τα άσπρα ανατομικά σαμπό.

Τα φόρεσα και περίμενα να φροντίσω τους αρρώστους.

Αυτοί που μπήκαν στο δωμάτιο έδειχναν υγιείς.

Μετά από λίγη ώρα παιχνιδιού, μου αφαίρεσαν τα πόδια και το κεφάλι.

Έμεινα μια παράλυτη ακέφαλη νοσοκόμα.

Ύστερα μου αφαίρεσαν και την άσπρη μπλούζα μου για να δούνε και να αγγίξουν το στήθος μου.

Στην άλλη πλευρά του δωματίου, ένα από τα πολλά χέρια άρπαξε από το πάτωμα το κομμάτι της μέσης μου με τη άσπρη φούστα και του ζευγαριού των ποδιών μου με τα σαμπό, άνοιξε τα πόδια μου τόσο ώστε να σχηματίσουν μια οριζόντια γραμμή, πέρασε το δάκτυλο μέσα από το μικροσκοπικό εσώρουχο και ψαχούλεψε με μανία το κοίλο σημείο του πλαστικού που υπάρχει ανάμεσά τους.

Πονούσα και ντρεπόμουν πολύ αλλα παρέμεινα ανέκφραστη χωρίς δάκρυα, καθώς παρόλη την ελαστικότητα του πλαστικού που χρησιμοποιούν στο εργοστάσιο, κανείς δεν μπορεί να επέμβει στην έκφραση που έδωσε στο πρόσωπό μου ο κατασκευαστής, ούτε καν ο ίδιος ο πόνος, πόσο μάλλον η ντροπή…..

Επίσης καμιά κραυγή μου δεν κατάφερε να βγει από το ακρωτηριασμένο κεφάλι μου δεδομένου ότι αφότου αποκεφαλίστηκα και μου επιβλήθηκε αναγκαστικός αποχωρισμός από το υπόλοιπο σώμα μου, το κουμπί που είχα στην κοιλιά μου και μου επέτρεπε να λέω «Καλημέρα» όταν με έβαζαν να σταθώ όρθια, «Καληνύχτα» όταν με ξάπλωναν ανάσκελα, και «Ουά Ουά» κάθε φορά που μου έστριβαν τα πόδια ή τα χέρια, έπαψε για πάντα να λειτουργεί.

Ακόμα κι αν η γυναίκα που συγυρίζει το δωμάτιο τις Πέμπτες ενώσει ποτέ τα κομμάτια μου σε μια προσπάθεια να επαναφέρει σε τάξη το χώρο στα μάτια των επισκεπτών,

τίποτα δεν θα μαρτυρήσει ποτέ το βιασμό μου.

Μόνο η ψυχή μου θα θυμάται

πόσο οξύμωρο φαντάζει
το διαρκές ανεξίτηλο λευκό της στολής μου.

Sourlouloudi 17.2.2004

Γράμμα από το Desktop

Είμαι μάλλον ορχιδέα

Εχω πάντα το φόβο πως αν με είχαν φωτογραφήσει από άλλη γωνία, και το κάδρο ήταν ανοιχτότερο, μπορεί να μάθαινα πως δεν είμαι παρά ένα κοινό αγιολούλουδο του βουνού, επεξεργασμένο ηλεκτρονικά -ακόμα χειρότερα- για περισσότερη αντίθεση και χρώμα. Ευτυχώς για την εντύπωση που φέρω για τον εαυτό μου, δεν υπάρχει παρά μία μόνο φωτογραφία μου στο διαδίκτυο.

Δεν ξέρω ποια είναι η θέση μου εδώ.

Δεν θυμάμαι καν αν έχω μεγαλώσει σε βρεγμένο χώμα.

Από τον τρόπο πάντως που με χρησιμοποιούν, εικάζω πως ο ρόλος μου είναι να κάνω μαγικότερη την ανία,

χρωματιζοντας φούξια-γκρί τις στιγμές της,

απολύτως ανίκανη ωστόσω να την αρωματίσω.

Συνήθως οι αναπολήσεις που προκαλώ και που παρεμβάλλονται των δακτυλογραφήσεων, αφορούν σε ιαπωνικά ξύλινα παρτέρια, ή σε ανιαρές νεόπλουτες συλλέκτριες σπάνιων λουλουδιών στη ΝΥ.

Για μενα πάλι, ένα μόνο πλεονέκτημα πιστεύω πως θα μπορούσε να κρύβει η τοποθετησή μου στην οθόνη του υπολογιστή σου

…….ή μήπως μειονέκτημα;

Παρά την απόλυτη έλλειψη οξυγόνου και υδάτων, δεν μου επιτρέπεται ο μαρασμός.

Είμαι υποχρεωμένη σε ισόβια ακινησία,

σαν βουτηγμένη σε πορσελάνη,

στερούμενη δικαιωμάτων που απολαμβάνουν ακόμα και οι κοινες ορχιδέες των ανθοπωλείων, καθώς

δεν συγχρωτίζομαι με άλλα άνθη,

δεν απολαμβάνω κολακευτικών σχολίων,

ενώ το τζάμι που με προστατεύει, δεν μου επιτρέπει να πουδράρω καμία ανήσυχη μύτη με πορτοκαλί στίγματα γύρης.

Τη δική μου ανία πάλι, ουδείς την διασκεδάζει.

Συνήθως περνώ τη μέρα μου προσευχόμενη την ύπουλη διεισδυτική κυριαρχία ενός ανίκητου ηλεκτρονικού ιού

που θα με ανακουφίσει με την καταστροφικότητά του,

από την κούραση της αθανασίας μου.

Sourlouloudi 2007