Δυο μάτια ως cosmopolitan γεωγραφίες

Μιλάω μόνο με τα μάτια, δεν έχω φωνή, τα χέρια μου είναι κομμένα απ΄ τους αγκώνες και κάτω και τα πόδια μου τελειώνουν στα γόνατα.

Με έχουν τοποθετήσει στη μέση του πεζόδρομου. Εχω μπροστά μου ένα άσπρο πλαστικό κουτί από χαλβά. Υπάρχουν μέσα λίγα νομίσματα.

Οσο από το σώμα και το πρόσωπό μου φαίνεται, είναι καμένο. Ετσι με θυμούνται στα τρένα από παιδάκι. Σήμερα είμαι είκοσι πέντε χρονών. Εχω και έναν αδερφό ίδιο με εμένα αλλά με χέρια. Ο αδερφός μου είναι τοποθετημένος στο επόμενο τετράγωνο.

Οταν ήμουν μικρός πίστευα πως κάποιος γιατρός που θα μας συναντούσε στα τρένα, θα έκανε ότι μπορούσε για να μην μείνουμε εγώ κι ο αδερφός μου, παρά μόνο δυο ζευγάρια μάτια. Αλλά, τι περίεργο! Τόσα χρόνια κανένας γιατρός δεν επιβιβάστηκε στο τρένο.

Αν είχε συμβεί τουλάχιστον μετά την εφηβεία, μπορεί τα μάτια σε κάθε τους κλείσιμο, να μου επέστρεφαν την εικόνα ενός παιδιού που κάποτε έτρεξε με πόδια υγιή σε κάποια αλάνα, έκοψε με τα χέρια του ένα λουλούδι, κι ίσως αντίκρισε με μάτια καθαρά, έστω και για μία φορά, το ερωτευμένο βλέμμα μιάς συμμαθήτριάς του.

Συνέβη όμως τόσο παλιά, που η μνήμη πιθανολογεί ακόμα και τη φωτιά.

Μάνα δεν θυμάμαι, ούτε πριν, ούτε μετά.

Τα μάτια μου τα σκεπάζει μιά μεμβράνη.

Ολοι αναρωτιούνται αν περνάει μόνο το φως από κει.

Θα ήταν μιά ανακούφιση γι αυτούς αν ήξεραν πως τις μεμβράνες τους μπορούν να διαπεράσουν μόνο χρώματα και πως μόνο απ΄ τις εναλλαγές που κάνουν οι σκιές τους, θα μπορούσα να υποπτεύομαι τις κινήσεις τους.

Δεν θέλουν να ξέρουν πως τις μεμβράνες τις περνάνε όλοι τους και πως σχεδόν το φχαριστιέμαι που τα χαρούμενα βλέμματα των περιπατητών του Σαββάτου ξαφνικά διακόπτονται από την όψη μου.

Ενα παιδί μου δίνει ένα σάντουιτς. Προσπαθώ να το φάω ισορροπώντας το όσο γίνεται ανάμεσα στους αγκώνες. Το σάντουιτς πέφτει στο πεζοδρόμιο. Eνας σκύλος το αρπάζει στη στιγμή και εξαφανίζεται.

Το ίδιο κουρασμένο βαλς, ακολουθεί τη λατέρνα που χάνεται στα στενά.

Σκοτεινιάζει.

Αρχίζει να βρέχει.

Ο πεζόδρομος αδειάζει.

Που Είναι επιτέλους ; Γιατί Αργησε τόσο;

Sourlouloudi 2006

ΥΣ (συνέβη μπροστά στα μάτια μου)