Oι λεκέδες δεν διακρίνονται

Απέξω μοιάζω με κούκλα.

Μου έχουν ζωγραφίσει τα μάγουλα ροζ, και ένα τεράστιο χαμόγελο.

Το πρόσωπό μου γυαλίζει πολύ.

Αν ποτέ μουτζουρωθώ, αρκεί να μου τρίψει κάποιος το πρόσωπο με ελαφρά σαλιωμένο το δείκτη του και στη στιγμή θα ξαναλάμψει.

Εχω ρούχα πρωινά, βραδινά, ρούχα για το κολέγιο, για το καλοκαίρι, το χειμώνα, το σκι και την ιππασία.

Εχω επίσης έναν καστανό άντρα που κυκλοφορεί σε μία μόνο έκδοση στα μαγαζιά και με μία αλλαξιά ρούχα.

Το σπίτι μου (και όλα τα έπιπλα που υπάρχουν σ΄ αυτό) είναι ροζ, εγκάρσια κομμένο για να βλέπουν όλοι πόσο ευτυχισμένη είμαι την ώρα που περιφέρομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο.

Τα Χριστούγεννα μου χάρισαν μία στολή νοσοκόμας.

Εκοψα με το ψαλίδι τη σκληρή ζελατίνα και μετά τα λαστιχάκια που ήταν στριμμένα πίσω από το γυαλιστερό χαρτόνι και απελευθέρωσα την άσπρη μπλούζα, τη φούστα, το καπέλο με τον κόκκινο σταυρό και τα άσπρα ανατομικά σαμπό.

Τα φόρεσα και περίμενα να φροντίσω τους αρρώστους.

Αυτοί που μπήκαν στο δωμάτιο έδειχναν υγιείς.

Μετά από λίγη ώρα παιχνιδιού, μου αφαίρεσαν τα πόδια και το κεφάλι.

Έμεινα μια παράλυτη ακέφαλη νοσοκόμα.

Ύστερα μου αφαίρεσαν και την άσπρη μπλούζα μου για να δούνε και να αγγίξουν το στήθος μου.

Στην άλλη πλευρά του δωματίου, ένα από τα πολλά χέρια άρπαξε από το πάτωμα το κομμάτι της μέσης μου με τη άσπρη φούστα και του ζευγαριού των ποδιών μου με τα σαμπό, άνοιξε τα πόδια μου τόσο ώστε να σχηματίσουν μια οριζόντια γραμμή, πέρασε το δάκτυλο μέσα από το μικροσκοπικό εσώρουχο και ψαχούλεψε με μανία το κοίλο σημείο του πλαστικού που υπάρχει ανάμεσά τους.

Πονούσα και ντρεπόμουν πολύ αλλα παρέμεινα ανέκφραστη χωρίς δάκρυα, καθώς παρόλη την ελαστικότητα του πλαστικού που χρησιμοποιούν στο εργοστάσιο, κανείς δεν μπορεί να επέμβει στην έκφραση που έδωσε στο πρόσωπό μου ο κατασκευαστής, ούτε καν ο ίδιος ο πόνος, πόσο μάλλον η ντροπή…..

Επίσης καμιά κραυγή μου δεν κατάφερε να βγει από το ακρωτηριασμένο κεφάλι μου δεδομένου ότι αφότου αποκεφαλίστηκα και μου επιβλήθηκε αναγκαστικός αποχωρισμός από το υπόλοιπο σώμα μου, το κουμπί που είχα στην κοιλιά μου και μου επέτρεπε να λέω «Καλημέρα» όταν με έβαζαν να σταθώ όρθια, «Καληνύχτα» όταν με ξάπλωναν ανάσκελα, και «Ουά Ουά» κάθε φορά που μου έστριβαν τα πόδια ή τα χέρια, έπαψε για πάντα να λειτουργεί.

Ακόμα κι αν η γυναίκα που συγυρίζει το δωμάτιο τις Πέμπτες ενώσει ποτέ τα κομμάτια μου σε μια προσπάθεια να επαναφέρει σε τάξη το χώρο στα μάτια των επισκεπτών,

τίποτα δεν θα μαρτυρήσει ποτέ το βιασμό μου.

Μόνο η ψυχή μου θα θυμάται

πόσο οξύμωρο φαντάζει
το διαρκές ανεξίτηλο λευκό της στολής μου.

Sourlouloudi 17.2.2004